Gustaw Dobiesław Bogumił Łowczowski

Urodził się 16 stycznia 1897 r. w Wojniczu koło Tarnowa. Syn Wiktora, lekarza, i Kamilli z Nowotnych.

Uczył się w gimnazjum i w czerwcu 1914 r. uzyskał maturę. W okresie nauki szkolnej należał do Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”.

W czasie I wojny światowej od sierpnia 1914 r. w Legionie Wschodnim. Po jego rozwiązaniu (21 września) powrócił do domu. 20 grudnia wstąpił do Legionów Polskich. Służył w 2 komp. II baonu 5 pp LP. Ranny 5 lipca 1916 r. podczas bitwy pod Kościuchnówką.

Po kryzysie przysięgowym w Legionach od września 1917 r. w Polskim Korpusie Posiłkowym. Służył w 3 pp LP. W następstwie przejścia II Brygady przez front pod Rarańczą (15/16 lutego 1918) internowany przez Austriaków w Bustyahaza.

Zwolniony, został wcielony do armii austro-węgierskiej i wysłany na front włoski.

Od listopada 1918 r. w Wojsku Polskim. Początkowo służył w 2 komp. 1 baonu akademickiego w Krakowie, a potem należał do załogi pociągu pancernego „Smok”. Brał udział w walkach z Ukraińcami. Mianowany 1 marca 1919 r. ppor. piech. i przydzielony do 6 pp leg. Od kwietnia do sierpnia 1920 r. służył w Oddziale I sztabu 2 Armii. Od sierpnia 1920 r. ponownie w 6 pp leg. Brał udział w walkach z bolszewikami. 21 grudnia awansował na por. piech. (z dniem 1 kwietnia).

Był m.in. adiutantem pułku. Zweryfikowany jako por. piech. z 1 czerwca 1919 r., od 1924 r. dowodził komp. ckm 39 pp. Awansowany z dniem 15 sierpnia 1924 r. na kpt. piech., od 1926 r. był oficerem sztabu 24 DP. Od 2 listopada 1927 r. studiował w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie, a od 25 października 1928 r. w Paryżu. Po ukończeniu nauki od 1930 do 1933 r. służył w Oddziale III Sztabu Głównego. 1 stycznia 1934 r. awansował na mjr. dypl. piech. Od 26 stycznia w 17 pp; dowodził baonem. Na początku 1936 r. został zastępcą attaché wojskowego i lotniczego (początkowo jako p.o.) we Francji i Belgii. 19 marca 1939 r. awansował na ppłk. dypl. piech.

Podczas II wojny światowej od 13 listopada 1939 r. organizował i do 6 kwietnia 1940 r. dowodził 1 pgren we Francji. Następnie został szefem sztabu 4 DP. Na tym stanowisku wziął udział w kampanii francuskiej. Po upadku Francji w czerwcu 1940 r. ewakuowany do Wlk. Brytanii. Od lipca do września był szefem sztabu 10 BKZmot. Następnie (od 5 października 1940 do grudnia 1941 r.) szef sztabu 3 Brygady Kadrowej Strzelców. Po rozformowaniu brygady do marca 1942 r. oficer taktyczny I Oficerskiego Baonu Szkolnego w Szkocji, po czym był wykładowcą taktyki ogólnej w Wyższej Szkole Wojennej (do września 1944 r.). W listopadzie wyjechał do Włoch, gdzie objął dowództwo 3 Brygady 3 DSK. 1 stycznia 1945 r. awansował na płk. dypl. piech. Uczestniczył w kampanii włoskiej 1945. Na czele brygady m.in. zdobył Bolonię (21 kwietnia). Po przybyciu do Wlk. Brytanii i demobilizacji zamieszkał w Londynie.

Przez wiele lat pracował jako urzędnik kolejowy. 11 listopada 1964 r. awansowany przez prezydenta Augusta Zaleskiego na gen. bryg.

Zmarł 11 sierpnia 1984 r. w Londynie i został pochowany na Cmentarzu Wojennym na wzgórzu Kopaliny pod  Łowczówkiem.

Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., Krzyżem Niepodległości, orderem Polonia Restituta 4 kl., dwukrotnie Krzyżem Walecznych, złotym Krzyżem Zasługi, brytyjskim orderem Wybitnej Służby, estońskim orderem Orła 4 kl., hiszpańskim Krzyżem Zasługi Wojskowej 2 kl., łotewskim orderem Trzech Gwiazd 4 kl.

Żonaty, miał syna Krzysztofa., plastyka, Stanisława, architekta, i Andrzeja, urzędnika.

Honorowy obywatel Bolonii, jego pamięci poświęcono tablicę na tzw. Domu Pańskim przy ul. Jagiellońskiej w Wojniczu.