Gustaw Janecki

Urodził się 14 lipca 1895 r. w Wieluniu. Syn Antoniego i Bronisławy z Uttów.

W latach 1903–1913 kształcił się w szkole handlowej w Wieluniu, maturę uzyskał w Szkole Handlowej Zgromadzenia Kupców w Warszawie (2 maja 1914 r.). Zapisał się wówczas na kursy Akademii Handlowej im. Zielińskiego.

Należał do „Zarzewia” i tajnego skautingu.

W czasie I wojny światowej w legionach Polskich. Od 20 marca 1915 r. w kadrze Legionów, od 5 maja w 5 pp LP. W końcu kwietnia 1917 r. w stopniu kpr. w 11 komp.

Po kryzysie przysięgowym w Legionach w lipcu 1917 r. internowany przez Niemców w Szczypiornie, a potem w Łomży. 15 lipca 1918 r. został uwolniony.

Wstąpił wówczas do Polskiej Siły Zbrojnej. Był elewem szkoły podoficerskiej i podchorążych.

Od 1 listopada 1918 r. w Wojsku Polskim. Od 21 listopada 1918 do 18 sierpnia 1920 r. w 27 pp. Był kolejno dowódcą 7 komp. (do 14 sierpnia 1919 r.), adiutantem I baonu (do 15 lutego 1920) i ponownie dowódcą komp. 1 października 1919 r. mianowany ppor. piech. Brał udział w walkach z bolszewikami. Ranny 2 lipca 1920 r. nad Uborcią i 18 sierpnia nad Bugiem. Po rekonwalescencji od 27 listopada 1920 do 13 maja 1921 r. instruktor Związku Strzeleckiego w DOGen Kielce.

Równolegle w latach 1920–1921 studiował na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego, a od 21 marca 1921 r. na Uniwersytecie Jagiellońskim. Ukończył studia i 5 lipca 1926 r. uzyskał doktorat praw.

Po wybuchu III powstania śląskiego (3 maja 1921) 14 maja odkomenderowany na Górny Śląsk. Dowodził odwodami Naczelnej Komendy Wojsk Powstańczych i zajmował się szkoleniem oddziałów. Był dowódcą baonu podczas natarcia na Gogolin (23 maja). Po zakończeniu powstania 3 sierpnia powrócił do służby w Wojsku Polskim.

Od 4 sierpnia do 8 listopada 1921 r. referent mobilizacyjny i zastępca dowódcy kadry baonu zapasowego 27 pp. Następnie (9 listopada 1921–3 czerwca 1923) oficer rezerwowy i ordynansowy gen. Zygmunta Zielińskiego. Zweryfikowany jako kpt. piech. z 1 czerwca 1919 r., od 4 czerwca 1923 do 8 lutego 1924 r. oficer instrukcyjny w PKU Kraków. Od 9 lutego 1924 do 5 maarca 1925 r. był dowódcą komp. 75 pp. Odbył kurs doszkalający dla młodszych oficerów piechoty w Chełmnie (maj-październik 1924). Od 6 marca 1925 do 21 listopada 1927 r. służył w 18 baonie KOP. Zajmował kolejno stanowisko jego adiutanta, dowódcy komp. i kwatermistrza. Przejściowo (2 marca-1 sierpnia 1926) pozostawał w stanie nieczynnym. Od 22 listopada 1927 do 26 kwietnia 1928 r. oficer PW w 71 pp. 1 stycznia 1928 r. awansował na mjr. piech. Od 26 kwietnia 1928 do 4 lutego 1929 r. referent w Biurze Personalnym MSWojsk. Oddany do dyspozycji szefa samodz. wydziału wojskowego MSW, 31 grudnia 1930 r. został przeniesiony w stan spoczynku.

Podjął pracę w administracji państwowej. Odbył  prsaktykę w starostwie powiatowym w Pułtusku i Ciechanowie. Od 18 kwietnia 1929 do 17 marca 1931 (początkowo jako prowizoryczny) starosta powiatowy w Stanisławowie. Następnie do wojny zajmował stanowisko starosty powiatowego w Rohatynie.

Był tam prezesem Związku Legionistów Polskich, Związku Strzeleckiego, Towarzystwa Szkoły Ludowej, Koła Przyjaciół Harcerstwa, PW i WF, Federacji Polskich Związków Obrońców Ojczyzny, Związków Oficerów Rezerwy.

Podczas II wojny światowej we wrześniu 1939 r. przebywał we Lwowie, skąd przedostał się potem do Bronikowa koło Wielunia, gdzie ukrywał się przez cały okres okupacji.

Od wiosny 1945 r. pracował w Państwowym Zakładzie Szczepionki przeciwko Durowi Brzusznemu, po czym był radcą w kombinacie budowlanym.

Zmarł 26 czerwca 1970 r. w Częstochowie i został pochowany na tamtejszym Cmentarzu Kule.

Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., Krzyżem Niepodległości, orderem Polonia Restituta 5 kl., złotym i srebrnym Krzyżem Zasługi.

Żonaty (od 9 IV 1931) z Kazimierą Gruszecką.