Gwido Karol Langer

Urodził się 2 września 1894 r. w Żylinie. Syn Gwida, zegarmistrza, i Franciszki z Piklów.

W latach 1904-1911 kształcił sieę w szkole realnej w Cieszynie, gdzie uzyskał mturę..

Od 17 września 1911 uczył się w Terezjańskiej Akademii Wojskowej w Wiener Neustadt. 1 sierpnia 1914 r. mianowany ppor. piech.

W czasie I wojny światowej po ukończeniu akademii wcielony do 16 pp Obrony Krajowej. Od 16 sierpnia dowodził plut. na froncie. Ranny 27 sierpnia pod Wielkolasem koło Kraśnika, do 15 października przebywał w szpitalu w Cieszynie. Po rekonwalescencji powrócił do pułku. Początkowo był dowódcą komp. w kadrze, a od 31 lipca 1915 r. na froncie. 1 maja 1916 r. awansował na por. piech. Walczył na froncie wschodnim, gdzie 4 czerwca 1916 r. pod Sapanowem dostał się do niewoli rosyjskiej. Przebywał w niej w obozach w m. Bałachana, Błagowieszczeńsk, Berezówka, Nikolsk Ussuryjski.

Od 2 grudnia 1918 r. w 5 Dywizji Syberyjskiej. Od 5 lutego do czerwca 1919 r. był słuchaczem szkoły oficerskiej w Nowonikołajewsku. Po jej ukończeniu dowódca plut. (instruktor) i wykładowca artylerii w tej szkole. Wyróżnił się jako komendant stacji kolejowej w okolicach Tomska, zabezpieczając odwrót dywizji. Walczył z bolszewikami. Po kapitulacji dywizji na stacji Klukwiennaja (10 stycznia 1920 r.) dostał się do niewoli. Przebywał w niej w obozach w Krasnojarsku i Omsku. 3 września zbiegł z niewoli i przedostał się do Polski. Od listopada był dowódcą plut., a od 15 grudnia komp. w baonie zapasowym 4 psp. Od 28 stycznia 1921 r. dowódca I baonu 4 psp.

Od 24 stycznia 1922 r. II oficer sztabu 1 DGórskiej. Zweryfikowany jako kpt. piech. z 1 czerwca 1919 r., od 23 października 1923 do 1 października 1925 r. studiował w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie. Z dniem 15 sierpnia 1924 r. awansowany na mjr. piech. Po ukończeniu szkoły 1 października 1925 r. został kierownikiem referatu  mobilizacji materiałowej Oddz. I Sztabu Generalnego. Od 1 listopada 1927 r. szef sztabu 1 DP Leg. 15 września 1929 r. przeniesiony do Oddz. II Sztabu Głównego, objął stanowisko kierownika referatu radio-wywiadu. Awansowany 1 stycznia 1931 r. na ppłk. dypl. piech., w 1935 r. został szefem biura szyfrów Oddz. II Sztabu Głównego. W 1932 r. jego podwładni złamali szyfr niemieckiej Enigmy. W lipcu 1939 r. przekazał dane dotyczące kodów Enigmy przekazał aliantom, dzięki czemu uzyskali narzędzie, które w istotny sposób przyczyniło się do ich zwycięstwa w II wojnie światowej. W 1939 r. został szefem biura szyfrów i radiowywiadu.

Podczas II wojny światowej w czasie kampanii 1939 r. z podwładnymi 18 września opuścił kraj, przedostając się 2 października do Paryża. 17 października jako specjalista oddany do dyspozycji francuskiego Sztabu Generalnego (samodz. referat 5), kierował ekipą polskich kryptologów. Po upadku Francji w czerwcu 1940 r. znalazł się na terenie nieokupowanym (państwo Vichy), gdzie podjął współpracę z wywiadem brytyjskim. Po likwidacji państwa Vichy w marcu 1943 r. z zastępcą mjr. Maksymilianem Ciężkim usiłował przedostać się do Hiszpanii. Na skutek zdrady przewodnika pod Elnes (w okolicach Perpignan) 13 marca został aresztowany przez Niemców. Początkowo przetrzymywany w cytadeli w Perpignan, a następnie w siedzibie gestapo w Paryżu. Od 23 marca do 9 września przebywał w obozie internowanych w Compi gne. Ostatecznie 11 września wywieziony do Sonderkommando Eisenberg w Sudetach jako jeniec specjalny. W więzieniu zaprzeczył złamaniu szyfrów Enigmy, co zapobiegło zmienieniu przez Niemców systemu szyfrującego.

Uwolniony 10 maja 1945 r. w Karlovych Varach przez oddziały amerykańskie, od 21 maja do 9 czerwca przebywał w stacji zbornej nr 1 w Paryżu, skąd wyjechał do Londynu. Tam skierowany na staż do Centrum Wyszkolenia Piechoty. 3 października przydzielono go do Centrum Wyszkolenia Łączności w Kinrosss w Szkocji, gdzie do 31 marca 1946 r. pozostawał na stażu.

19 kwietnia 1947 r. wstąpił do Polskiego Korpusu Przysposobienia i Rozmieszczenia (przebywał w 14 ośrodku oficerskim) w Kinross.

Zmarł 30 marca 1948 r. w Kinross. Pochowany na Cmentarzu Komunalnym w Cieszynie.

Odznaczony orderem Polonia Restituta 5 kl., trzykrotnie Krzyżem Walecznych, złotym Krzyżem Zasługi i Medalem Niepodległości, czechosłowackim orderem Białego Lwa 4 kl., francuską Legią Honorową 4 kl., pośmiertnie (2010) otrzymał order Polonia Restituta 1 kl.

Żonaty z Janiną Kiedryc, miał córkę Hannę (ur. 1929).

Jest patronem ulicy w Cieszynie.