Urodził się 11 stycznia 1897 r. w Bukowsku pow. Sanok. Uczył się w gimnazjum, a potem w wyższej szkole handlowej. W czasie I wojny światowej od 16 sierpnia lub 2 września 1914 r. w Legionach Polskich. Przydzielony do 2 pp LP, 30 września wyruszył na front w Karpaty. Ranny 29 października podczas bitwy pod Mołotkowem. Następnie uczył się w szkole podchorążych LP w Marmaros-Sziget. Po jej ukończeniu od 20 stycznia 1915 r. służył w I baonie 2 pp LP. 26 maja 1915 r. mianowany chor. piech., 1 kwietnia 1916 r. awansował na ppor. piech. Przeszedł całą kampanię wojenną pułku, dowodził plut. km. Ranny w listopadzie 1915 r., do 22 lutego 1916 r. leczył się w szpitalu w Krakowie. Po rekonwalescencji przydzielony do baonu uzupełniającego nr 3, następnie powrócił do 2 pp LP na front. Ponownie ranny 11 czerwca 1916 r. Po kryzysie przysięgowym z lipca 1917 r. w Polskim Korpusie Posiłkowym. Odkomenderowany do Polskiej Siły Zbrojnej, po przejściu II Brygady przez front pod Rarańczą (15/16 lutego 1918) w przebraniu przedostał się na Kubań i tam wstąpił do 4 DStrz gen. Lucjana Żeligowskiego, w której dowodził 1 komp. km. W grudniu powrócił do kraju. Przydzielony do 21 pp, wkrótce został przeniesiony do 36 pp. Od kwietnia 1919 r. w 2 pp leg. Rozkazem z 20 maja przeniesiony na stanowisko dowódcy 3 komp. km 33 pp. Od sierpnia brał udział w walkach z bolszewikami na froncie litewsko-białoruskim. Później został dowódcą III baonu. W sierpniu 1920 r. awansował na kpt. piech. (z dniem 1 kwietnia). Zweryfikowany jako kpt. piech. z 1 czerwca 1919 r. i awansowany 1 lipca 1923 r. na mjr. piech., służył w 33 pp m.in. jako p.o.dowódcy III baonu (1923). Przeniesiony w październiku 1924 r. do KOP, dowodził 7 baonem („Podświle”). Znany w wojsku z nieskazitelnego, szlachetnego w każdym odruchu charakteru, odznaczający się wprost fanatycznym patriotyzmem oraz niepospolitym umiłowaniem pracy nad żołnierzami, otoczony powszechnym szacunkiem i przyjaźnią kolegów, a kochany jak ojciec przez żołnierzy – pozostawił po sobie żal powszechny. Zginął na posterunku z ręki szaleńca 30 grudnia 1924 r. w Hołubiczach. Pochowany na cmentarzu w Łomży. Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl. i trzykrotnie Krzyżem Walecznych, pośmiertnie otrzymał Krzyż Niepodległości.
T.B., Ś.p. Mjr Guido Bursa dowódca VII batalionu K.O.P., w: Korpus Ochrony Pogranicza. Jednodniówka W pierwszą rocznicę objęcia służby na wschodniej granicy Rzeczypospolitej 1924-1925; W.K. Cygan, Oficerowie Legionów Polskich 1914-1917. Słownik biograficzny t. 1, Warszawa 2005; Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich, Warszawa 1917; T. Malinowski, M. Szumański, 2 Pułk Piechoty Legionów Polskich t. I: Karpaty, Warszawa 1939; „Monitor Polski” nr 179/1931; Rocznik oficerski 1923, 1924; K. Stepan, Prawie jak słownik, „Mars” t. 20/2006.