Urodziła się 7 czerwca 1898 r. w Krakowie. Córka Odona Feliksa Kazimierza (zob.) i Kazimiery z Klimontowiczów.
W młodości brała udział w wyścigach rowerowych, uprawiała wioślarstwo, jeździectwo, narciarstwo i taternictwo. Jako pierwsza kobieta zimą weszła na Wrota Chałubińskiego w Tatrach.
Absolwentka Miejskiej Szkoły Gospodarstwa Domowego w Krakowie i tamtejszego I Gimnazjum Żeńskiego. Od 1915 r. studiowała jako jedyna kobieta w Akademii Medycyny Weterynaryjnej we Lwowie. Przez trzy lata była wolną słuchaczką, a następnie formalnie została przyjęta na studia.
W czasie I wojny światowej w latach 1914–1916 służyła w szpitalu legionowym w Krakowie. Od 1917 r. działaczka „Filarecji”, a potem POW. Była komendantką oddziału żeńskiego we Lwowie.
Od 1 listopada 1918 r. w stopniu szer.jako snajper uczestniczyła w obronie Lwowa przeciwko Ukraińcom. Należała do załogi I odcinka (początkowo w Szkole Kadeckiej, potem na pododicku Remiza-Cytadela). Następnie jako sierż. służyła w 5 pp leg na froncie. Była lekko ranna. 27 maja 1919 r. J. Piłsudski przyznał jej prawo poborów i funkcji podporucznika podlekarza weterynaryjnego i korzystania z odznak oficerskich na czapce bez prawa używania innych odznak oficerskich. Podczas walk z bolszewikami w 1919 r. została ciężko ranna. Po rekonwalescencji w 1920 r. służyła w 1 BJazdy, a potem w 11 puł. Uczestniczyła w II powstaniu śląskim w sierpniu 1920 r. Później przeniesiona do rezerwy.
5 maja 1923 r. powróciła na studia. W tym też roku jako pierwsza kobieta w ukończyła studia weterynaryjne na Uniwersytecie Lwowskim.
Pracowała w Laboratorium Bakteriologicznym Ministerstwa Rolnictwa i Dóbr Państwowych w Warszawie. Od 1926 r. kierowniczka sanitarna w miejskim Zarządzie Utylizacyjnym w Warszawie. W 1932 r. została kierownikiem sanitarnym rzeźni miejskiej.
Od 1929 r. była przewodniczącą zarządu głównego KS Rodziny Wojskowej, a także przewodniczącą koła Urzędników Komisariatu Rządu, koła Rodziny Rezerwistów nr 12, wiceprezesem referatu stołecznego Rodziny Urzędniczej w Warszawie. Pracowała też w Zarządzie Głównym Rodziny Wojskowej i AZS.
Podczas II wojny światowej w czasie kampanii 1939 r. po agresji sowieckiej z 17 września z mężem i córką opuściła kraj i przedostała się do Francji. Tam podjęła pracę w Instytucie Pasteura. Po klęsce Francji w czerwcu 1940 r. pozostała w tym kraju. Zamieszkała w Grenoble, gdzie kierowała schroniskiem „Grande Hotel”, a potem schroniskiem PCK w Le Bourg d`Oisans. Brała udział w ruchu oporu m.in. organizując transport alianckich żołnierzy przez Pireneje. W 1942 r. aresztowana z córką przez Niemców, została osadzona w twierdzy w Perpignon, a potem w obozie koncentracyjnym w Ravensbrück. Przebywała tam do końca wojny w 1945 r. Powróciła wówczas do kraju.
Pracowała w filii Państwowego Instytutu Weterynarii w Gorzowie Wlkp. W 1946 r. podjęła pracę w Wojewódzkim Urzędzie Ziemskim w Krakowie, organizując lecznictwo weterynaryjne w tym województwie. Ze względu na chorobę nabytą w obozie koncentracyjnym w 1947 r. przerwałą pracę zawodową. Od kwietnia 1949 r. miejski lekarz weterynarii w Ostrołęce i jednocześnie kierownik rzeźni miejskiej. Odbyła kurs dla mikrobiologów żywności w Państwowym Zakładzie Higieny w Warszawie, po czym została kierownikiem filii Państwowego Zakładu Higieny w Krakowie (potem: Wojewódzkiej Stacji Sanitarno-Epidemiologicznej). W 1958 r. przeniosła się do Powiatowej Stacji Sanitarno-Epidemiologicznej w Myślenicach (tam organizowała dział higieny komunalnej). Objęła też stanowisko zastępcy Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w tym Mieście, przez krótki okres czasu pracowała też w tamtejszym szpitalu, gdzie organizowała pracownię analityki medycznej. W 1973 r. przeszła na emeryturę.
Należała do Ligi Przyjaciół Żołnierza, ZBoWiD, Towarzystwa Krzewienia Kultury Fizycznej, Ligi Kobiet, PCK, Polskiego Towarzystwa Mikrobiologów, Polskiego Towarzystwa Nauk Weterynaryjnych i Zrzeszenia Lekarzy i Techników Weterynarii,
Zmarła 29 listopada 1980 r. w Warszawie i została pochowana na tamtejszym Cmentarzu Parafialnym na Powazkach kwat. 248.
Odznaczona Krzyżem Niepodległości z mieczami, orderem Polonia Restituta 5 kl. i czterokrotnie Krzyżem Walecznych, w PRL otrzymała złoty i srebrny Krzyż Zasługi.
Zamężna (od 1919 r.) z Hugonem Trzebickim, a od 21 VI 1920 r. z Kazimierzem Gedyminem Jurgielewiczem (zob.), z którym miała córkę Krystynę (1921–8 II 2014) zamężną Bielczyk.
Należała do honorowy Zrzeszenia Lekarzy i Techników Weterynarii.
S. Łoza, Czy wiesz kto to jest?, Warszawa 1938; „Monitor Polski” nr 156/1931; Obrona Lwowa 1-22 listopada 1918 t. 2, 3, Lwów 1936, 1939; Służba Ojczyźnie. Wspomnienia uczestniczek walk o niepodległość 1915–1918, Warszawa 1929; B. Winiecki, Helena Bujwidówna-Jurgielewiczowa – pierwsza kobieta z dyplomem weterynaryjnym w Polsce, żołnierz, sportowiec, działaczka społeczna, „Biuletyn Dolnośląskiej Izby Lekarsko-Weterynaryjnej” nr 4/2018.