Henryk Beck

Urodził się 8 lutego 1896 r. we Lwowie. Syn Adolfa.

Przed I wojną światową należał do skautingu. Studiował medycynę na Uniwersytecie Lwowskim.

W 1918 r. uczestniczył w walkach z Ukraińcami w obronie Lwowa. W 1920 r. ukończył studia, uzyskując doktorat. Po wojnie przeniesiony do rezerwy. Zweryfikowany jako por. rez. lek. z 1 czerwca 1919 r., z dniem 19 marca 1939 r. awansował na kpt. rez. lek.

Od 1924 r. pracował w klinice położnictwa i chorób kobiecych na Uniwersytecie Józefa Piłsudskiego w Warszawie.W 1927 r. uzyskał habilitację. Jednocześnie pracował jako ordynator oddziału ginekologicznego w szpitalu Dzieciątka Jezus. Był prezesem Warszawskiego Tow. Ginekologicznego.

Autor kilkudziesięciu publikacji fachowych. Redaktor miesięcznika Ginekologia Polska.

W 1939 r. zmobilizowany do WP, brał udział w obronie Warszawy. W 1940 r. przedostał się do Lwowa i pracował w tamtejszym szpitalu. Po wybuchu wojny niemiecko-sowieckiej ukrywał się. W listopadzie 1942 r. przyjechał do Warszawy i ukrywał się po „aryjskiej stronie”. Podczas powstania warszawskiego służył w szpitalu polowym przy ul. Siennej 59 ps. „Nekander”. Po kapitulacji oddziałów powstańczych (2 października) ukrywał się w Warszawie aż do 19 stycznia 1945 r. Autor rysunków przedstawiających życie po upadku powstania warszawskiego (cykl „Bunkier”).

Następnie ordynator w jednym ze szpitali warszawskich. Od lutego 1946 r. mieszkał we Wrocławiu, gdzie objął katedrę na Wydz. Lekarskim Uniwersytetu Wrocławskiego oraz kierownictwo kliniki położnictwa i chorób kobiecych.

Zmarł 23 marca 1946 r. we Wrocławiu.