Bojownikom niepodległości

Henryk Borowik

(1893-po 1968)

Urodził się 9 września 1893 r. w Piasecznie pow. Pińsk. Syn Adama.
W czasie I wojny światowej w formacjach polskich na wschodzie.
Od 30 września 1919 r. w WP. W stopniu kpt. piech. dowodził II baonem wartowniczym oraz służył w 23 pp.
Zweryfikowany jako kpt. piech. z 1 czerwca 1919 r., w 1923 r. był p.o. dowódcy baonu sztabowego. Awansowany 1 lipca 1923 r. na mjr. piech., 3 października 1924 r. został przeniesiony do KOP. Był dowódcą 8 baonu KOP w Stołpcach. 5 listopada 1928 r. przeniesiony do 20 pp, a 23 marca 1932 r. do 12 pp, w którym dowodził III baonem. Od 28 czerwca 1933 r. komendant placu w Nowej Wilejce. 30 marca 1934 r. oddany do dyspozycji dowódcy OK nr V, 30 czerwca został przeniesiony w stan spoczynku.
W 1919 r. zmobilizowany do WP, po agresji sowieckiej 19 września przeszedł na Litwę, gdzie został internowany. Po aneksji Litwy przez ZSSR 13 lipca 1940 r. uwięziony w obozie jenieckim w Kozielsku. 2 lipca 1941 przewieziony do obozu w Griazowcu. W następstwie podpisania umowy Sikorski-Majski 3 września zwolniony. Wstąpił do Armii Polskiej w ZSSR. Awansowany na ppłk. piech., od 25 stycznia do maja 1942 r. dowodził 28 pp.
Po wojnie i demobilizacji zamieszkał w Wlk. Brytanii. W 1961 r. awansował na płk. piech. Członek Kapituły Orderu Virtuti Militari.
Zmarł po 1968 r.
Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., czterokrotnie Krzyżem Walecznych, Medalem Niepodległości i srebrnym Krzyżem Zasługi.

Informacja o przyznaniu odznaczenia
Monitor Polski nr 177/1938
Źródła

„Monitor Polski” nr 177/1938; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928, 1932.