Urodził się 28 listopada 1882 r. w Radomiu. Syn Władysława i Stanisławy z Zaleskich.
Od grudnia 1918 r. służył w dywizjonie jazdy przy 4 Dywizji Strzelców Polskich gen. Lucjana Żeligowskiego, z którą w czerwcu 1919 r. powrócił do kraju. W jego składzie (już jako 14 Pułk Ułanów) w stopniu por. kaw. brał udział w walkach z Ukraińcami oraz z Rosją bolszewoicką 1919–1920. W roku 1920 został ranny, leczył się w Warszawie. Następnie powrócił do pułku. w którym służył do 1921 r. Zweryfikowany jako rtm. kaw. z 1 czerwca 1919 r. W latach 1923–1924 był oficerem 9 psk, po roku 1926 w Dowództwie OWar. „Wilno” (1928). 31 marca 1929 r. został przeniesiony w stan spoczynku. Mieszkał w Wilnie, a później na terenie Polesia.
Podczas kampanii wrześniowej 1939 r. zgłosił się ochotniczo do WP. Był II oficerem sztabu w improwizowanej 50 DP rez. Brał udział w walkach z Niemcami i Sowietami na Lubelszczyźnie między innymi w bitwie pod Kockiem. Po kapitulacji (6 października) dostał się do niewoli niemieckiej. Przywieziony do Radomia, już 8 października zbiegł, po czym brał udział w działalności konspiracyjnej w szeregach AK. Służył w I baonie transportowym, podlegającym Oddz. IV Okręgu Warszawskiego AK. Uczestnik powstania warszawskiego, walczył na terenie północnego Śródmieścia. Po kapitulacji oddziałów powstańczych (2 października 1944) dostał się do niewoli niemieckiej, w której przebywał do końca wojny.
Po wojnie pozostał na emigracji. W roku 1946 mieszkał w Niemczech.
Odznaczony Krzyżem Niepodległości i Krzyżem Walecznych.
Dzieje Ułanów Jazłowieckich, Londyn 1988; L. Głowacki, Działania wojenne na Lubelszczyźnie w roku 1939, Lublin 1986; „Monitor Polski” 1933, nr 102; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928; Rocznik oficerski rezerw 1934.