Henryk Grabowski

Urodził się 27 maja 1892 r. w majątku Kosów Lacki pow. Sokołów Podlaski. Syn Franciszka i Elżbiety z Wojtulewiczów.

Absolwent szkoły realnej Emiliana Konopczyńskiego i wydz. agronomicznego Edwarda Ronthalera w Warszawie.

W czasie I wojny światowej w 1914 r. wstąpił do Legionu Puławskiego. W jego składzie (kawaleria) walczył z Niemcami i Austriakami. W 1917 r. ukończył Szkołe Kawaleryjską w Jelizawietgradzie i od tego też roku był żołnierzem 3 szw. 1 puł I Korpusu Polskiego. 1 października mianowany ppor. kaw. Podczas walk z bolszewikami we wsi Turyn został ranny w bok i rękę (30/31 stycznia 1918). W czerwcu 1918 r. awansował na por. kaw. Po demobilizacji (5 lipca 1918 r.) powrócił do kraju.

Po 1918 r. w WP. Służył w 1 puł. W czerwcu 1920 r. dowodził oddziałem sztabowym i uzdrowieńców. Zweryfikowany jako por. kaw. z 1 czerwca 1919 r., w pułku tym służył w 1923 r. Przeniesiony do rezerwy z tym jednak, iż pozostawiono go w służbie czynnej. W 1924 r. oficer 9 psk. Przed 1932 r. przemianowany na oficera służby stałej (por. kaw. ze starszeństwem z 1 lipca 1919 r.), był oficerem 2 pułku pancernego (1932). Następnie w 4 dyonie samochodowym i 10 baonie pancernym. W tym ostatnim był m.in. instruktorem szkoły kierowców. 19 marca 1937 r. awansował na kpt. adm. 31 października 1938 r. przeniesiony w stan spoczynku.

Mieszkał w Łodzi.

W 1939 r. zmobilizowany do WP, służył w DOK nr IV w Łodzi. Ewakuowany w kierunku wschodnim, po 17 września dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Kozielsku.

Wywieziony na podstawie listy z 2 kwietnia 1940 r., wkrótce potem został zamordowany w lesie katyńskim.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości, Krzyżem Walecznych i srebrnym Krzyżem Zasługi, pośmiertnie (2007) awansował na mjr.

Żonaty z Heleną Zielińską (zob.), miał z nią córki Annę i Wandę.

Jego pamięci poświęcono tablicę w katedrze polowej WP w Warszawie.