Urodził się 15 lipca 1896 r. w Krakowie. Syn Mikołaja i Marii z Dudów.
W czasie I wojny światowej od 1 września 1914 r. w Legionach Polskich. W stopniu szer. służył w oddziale telefonicznym I baonu 3 pp LP. W połowie listopada 1915 r. w baonie uzupełniającym nr 2. Następnie ponownie w 3 pp LP.
Po kryzysie przysięgowym w Legionach od września 1917 r. w Polskim Korpusie Posiłkowym. W składzie 3 pp LP uczestniczył w przejściu II Brygady przez front pod Rarańczą (15/16 lutego 1918). Następnie dołączył do II Korpusu Polskiego. Brał udział w bitwie z Niemcami pod Kaniowem (11 maja 1918).
Po 1918 r. w Wojsku Polskim. Po wojnie przeniesiony do rezerwy. Z dniem 1 sierpnia 1928 r. otrzymał stopień ppor. rez. łączn.
W 1932 r. powołany do służby czynnej (por. łączn. z 1 stycznia 1931 r.), służył w pułku radiotelegraficznym. Dowodził komp. szkolną. Awansowany 1 stycznia 1936 r. na kpt. łączn., wiosną 1939 r. był komendantem parku pułku.
Podczas kampanii 1939 r. po 17 września dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Kozielsku.
Wywieziony na podstawie listy nr 032/1 z 14 kwietnia 1940 r., wkrótce potem został zamordowany w lesie katyńskim.
Odznaczony Krzyżem Niepodległości, czterokrotnie Krzyżem Walecznych, złotym i srebrnym Krzyżem Zasługi, pośmiertnie (2007) awansował na mjr.
Żonaty, miał synów Henryka i Zbigniewa.
Jego pamięci poświęcono tablicę w katedrze polowej Wojska Polskiego w Warszawie.
Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego, Warszawa 2000; „Monitor Polski” nr 218/1931; Rocznik oficerski 1932; R. Rybka, K. Stepan, Rocznik oficerski 1939, Kraków 2006; J. S[nitko] R[zeszut], w: Pro memoria, „Wojskowy Przegląd Historyczny” nr 4/1996.