Henryk Jurczyński

Urodził się 31 maja 1900 r. w Pedynkach na Ukrainie. Syn Jana i Joanny z Mąków. Brat Kazimierza (zob.).

Ukończył Gimnazjum im. Franciszka Józefa w Dębicy (1918).

W czasie I wojny światowej w POW ps. „Kmicic”. Brał udział w rozbrajaniu Austriaków w Dębicy, po czym automatycznie wstąpił do Wojska Polskiego.

Służył w 1 komp. Ziemi Ropczyckiej. Brał udział w walkach z Ukraińcami w okolicach Lwowa. Ukończył Szkołę Podchorążych w Warszawie. Był dowódcą plut. w 106 pp. Brał udział w walkach z bolszewikami. Uczestniczył w działaniach na Ukrainie. Ranny 26 czerwca pod Zwiahlem, dostał się do niewoli. 1 października 1920 r. mianowany ppor. piech. W grudniu zbiegł z niewoli i przedostał się do Polski. Przydzielony do baonu zapasowego 6 pp leg.

Awansowany 1 czerwca 1921 r. na por. piech., służył w 6 pp leg. Był dowódcą plut. w komp. km i dowódcą plut. artylerii. W 1923 r. ukończył pięciomiesięczny kurs w Centralnej Szkole Strzelniczej. W 1924 r. w kadrze Centralnej Szkole Strzelniczej. Następnie powrócił do pułku. 1 stycznia 1933 r. awansował na kpt. piech. Od marca 1934 r. dowódca 1 komp. granicznej baonu KOP „Ostróg”. Był inicjatorem budowy szkoły i świetlicy strzeleckiej w Hłuboczku koło Hoszczy.

Podczas kampanii 1939 r. po 17 września dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Kozielsku.

Wywieziony na podstawie listy z 3-5 kwietnia 1940 r., wkrótce potem został zamordowany w lesie katyńskim.

Odznaczony Krzyżem Walecznych, Medalem Niepodległości i srebrnym Krzyżem Zasługi, pośmiertnie (2007) awansował na mjr.

Żonaty (od VII 1925) z Jadwigą Steinhoff.

Jego pamięci poświęcono tablicę w katedrze polowej Wojska Polskiego w Warszawie.