Urodził się 10 lutego 1899 r. w Warszawie. Syn Stanisława, urzędnika, i Magdaleny z Czerwińskich.
Ukończył IV gimnazjum w Warszawie (1917).
Podczas I wojny światowej od 18 sierpnia 1918 r. służył w 1 pstrz 5 Dywizji Syberyjskiej. Brał udział w walkach z bolszewikami. Po kapitulacji dywizji (10 stycznia 1920) dostał się do niewoli bolszewickiej. W 1921 r. powrócił do kraju.
Przydzielony do 82 pp, wkrótce potem został przeniesiony do rezerwy. Z dniem 1 lipca 1925 r. mianowany ppor. rez. plek., 1 stycznia 1936 r. awansował na por. rez. lek.
Ukończył Wydz. Lekarski Uniwersytetu Warszawskiego, uzyskując 26 maja 1930 r. dyplom lekarski.
Od 1926 r. pracował zawodowo jako felczer w Pogotowiu Kas Chorych. Po otrzymaniu dyplomu lekarskiego był asystentem w Zakładzie Położniczo–Ginekologicznym św. Zofii w Warszawie (1 czerwca 1930–30 listopada 1936), a następnie do 1 grudnia 1937 r. asystentem w Szpitalu Przemienienia Pańskiego. Następnie w Szpitalu św. Zofii w Warszawie. Jednocześnie pracował w Ubezpieczalni Społecznej (1934–1938) i (od 1931) w Szpitalu Miejskim przy ul. Złotej 74. Był też wykładowcą w Warszawskiej Miejskiej Szkole Położnych.
W 1939 r. zmobilizowany do WP, służył w czołówce chirurgicznej szpitala ewakuacyjnego nr 12. Po 17 września dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Starobielsku.
W kwietniu lub maju 1940 r. zamordowany w Charkowie.
Odznaczony Krzyżem Walecznych i Medalem Niepodległości, pośmiertnie (2007) awansował na kpt.
Żonaty z Janiną Zachert, miał z nią syna Zygmunta (ur. 12 XI 1930), inżyniera mechanika.
Jego pamięci poświęcono tablicę w katedrze polowej WP w Warszawie.
Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego, Warszawa 2003; J.B. Gliński, Słownik biograficzny lekarzy i farmaceutów ofiar drugiej wojny światowej t. 1, Wrocław 1997; Monitor Polski 1937, nr 178; Rocznik oficerski rezerw 1934; R. Rybka, K. Stepan, Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939, Kraków 2003.