Urodził się 19 stycznia 1895 r. w Zienkiewicach pow. Opatów. Syn Adama i Julii z Krężelewskich.
Ukończył progimnazjum w Sandomierzu, a także korpus kadetów w Połocku i seminarium nauczycielskie w Solcu nad Wisłą.
Podczas I wojny światowej od stycznia 1915 r. w Legionie Puławskim. W jego składzie brał udział w walkach z Niemcami. Rany 17 lipca pod Władysławowem. Po rekonwalescencji ukończył szkołę oficerską w Pskowie, został mianowany chor. piech. Służył w I baonie Brygadzie Strzelców Polskich. Awansował kolejno do stopnia sztabskpt. piech. Od roku 1917 w I Korpusie Polskim. Jako dowódca komp. uczestniczył w walkach z bolszewikami, podczas których został ciężko ranny pod Toszczycą. Leczył się w szpitalu w Bobrujsku. Po demobilizacji korpusu wiosną 1918 r. aresztowany przez Niemców, był więziony w Prużanie i Kobryniu.
Uwolniony, 1 listopada 1918 r. wstąpił do Wojska Polskiego. Uczestnik wojny z Rosją bolszewicką lat 1919–1920 Dowodził komp. 26 Pułku Piechoty.
Porucznik Ostrowski d–ca 6 kompanii 26.06.1920 w walce pod Rudnią Radowelską umiejętnym kierowaniem swej kompanii i z narażeniem własnego życia przechodził dwukrotnie do kontrataku, wyrzucił nieprzyjaciela z zajętej przez niego wioski. W walce tej był ranny, lecz nie bacząc na ranę pozostał do końca tej walki i dopiero wieczorem odszedł do szpitala. 12.08.1920 w walce pod Toszczycą kiedy 3 kompania atakując brygadę nieprzyjacielską na silnie umocnionych pozycjach, zaczęła się chwiać, wtedy porucznik Ostrowski z własnej inicjatywy, na czele swej kompanii rzucił się do kontrataku, porwał za sobą chwiejące się oddziały i nie bacząc na silny ogień i wielkie straty zmusił nieprzyjaciela nie tylko do wycofania się ale i do opuszczenia ufortyfikowanych pozycji.
Po zakończeniu wojny zweryfikowany jako kpt. piech. z 1 czerwca 1919 r. 15 sierpnia 1924 r. awansowany na stopień mjr. piech. 22 maja 1925 r. został dowódcą baonu 79 Pułku Piechoty, 18 listopada 1927 r. dowódcą II baonu 5 psp. Od 15 lipca 1929 r. dowódca baonu 56 Pułku Piechoty. W roku 1932 był komendantem placu w Baranowiczach. Zginął w sierpniu 1934 r. w katastrofie lotniczej pod Krzemieńcem. Został pochowany na miejscowym cmentarzu.
Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl. i trzykrotnie Krzyżem Walecznych, pośmiertnie otrzymał Krzyż Niepodległości..
Żonaty (od 15 lipca 1929) z Eugenią Wasiliewą.
„Monitor Polski” 1933, nr 24, 64/1937; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928, 1932; J. Skrzypczak, Na drodze do wolności. Mielczanie w walce o niepodległość Polski 1907–1918, Mielec 2008; B. Szwedo, Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945 t. II (1914–1921) cz. 3, Leszno–Tarnobrzeg 2006; B. Szwedo, w: Mielecki poczet kawalerów Orderu Virtuti Militari (część II), „Rocznik Mielecki” t. V/2002.