Urodził się 12 sierpnia 1874 r. w Wągrowcu. Syn Władysława, radcy sądowego, i Marii z Kozłowskich. Ukończył szkołę elementarną w Poznaniu, po czym kształcił się w gimnazjum św. Marii Magdaleny. Naukę kontynuował w Hadmar w Niemczech, gdzie w roku 1896 r. zdał maturę.
Ukończył Arcybiskupie Seminaria Duchowne w Poznaniu i Gnieźnie. 12 listopada 1899 r. przyjął święcenia kapłańskie. Służbę duszpasterską podjął jako wikariusz w parafii w Środzie (do 31 marca 1905). Przez dziewięć miesięcy był administratorem parafii pw. św. Katarzyny i Najświętszego Serca Jezusowego w Koszutach, po czym od 1 stycznia do 30 czerwca był administratorem i proboszczem parafii pw. św. Tekli w Dobrzycy. 1 lipca 1906 r. został proboszczem parafii farnej pw. św. Stanisława Biskupa i Męczennika w Ostrowie Wlkp. Ukończył budowę kościoła i domu katolickiego.
W czasie jego służby w tym mieście rozwinęło się w parafii życie religijne i kulturalne. W domu katolickim odbywały się wykłady, przedstawienia, koncerty, wystawy i spotkania konspiracyjnych organizacji. Powstała biblioteka Towarzystwa Czytelni Ludowych i jeden z pierwszych na ziemiach polskich ogródek dziecięcy. Jednocześnie przejściowo administrator parafii w Odolanowie (od 1 stycznia 1915) i proboszcz parafii pw. św. Katarzyny Aleksandryjskiej w Pogrzybowie (od 1 lipca 1915).
Podczas przygotowań do powstania wielkopolskiego (27 grudniqa 1918 – 16 lutego 1919) został współorganizatorem Rady Ludowej w Ostrowie. W styczniu 1919 r. Naczelna Rada Ludowa w Poznaniu powierzyła mu funkcję doradcy niemieckiego dyrektora gimnazjum męskiego w Ostrowie.
Od roku 1922 posługiwał w bazylice archikatedralnej w Poznaniu. Pełnił funkcję szefa kancelarii Prymasa Polski kard. Edmunda Dalbora (1869–1926) i sędzią prosynodalnym. 28 marca 1922 r. uzyskał godność kanonika gremialnego Kapituły Metropolitarnej Poznańskiej. Od 29 grudnia 1926 r. kierował Papieskim Dziełem Rozkrzewiania Wiary na archidiecezję gnieźnieńską i poznańską.
Po kampanii wrześniowej 1939 r. został aresztowany przez Niemców 3 października i osadzony w więzieniu przy ul. Młyńskiej w Poznaniu. Po miesiącu wywieziony do obozu przejściowego w Kazimierzu Biskupim. Ciężko chory, został przewieziony do szpitala SS. Elżbietanek w Poznaniu. 12 lutego 1942 r. wysiedlony do Generalnej Guberni, zamieszkał w Otwocku. Po upadku powstania warszawskiego (1 sierpnia – 2 października 1944) zamieszkał w Częstochowie.
Po zakończeniu wojny (8 maja 1945) powrócił do Poznania i ponownie objął funkcję sędziego prosynodalnego. W marcu 1945 r. został kapelanem Zgromadzenia ss. Elżbietanek w Pokrzywnie. Od roku 1954 kapelan w parafii pw. św. Andrzeja Apostoła w Poznaniu.
Zmarł 26 lutego 1967 r. w Pokrzywnie, został pochowany na Cmentarzu Komunalnym nr 1 (Miłostowo) pole 4.
Odznaczony orderem Polonia Restituta 4 kl. i Medalem Niepodległości.
„Monitor Polski” 1932, nr 167; Henryk Zborowski, w: Wielkopolscy księża od XVIII do XX wieku, www.wtg-gniazdo.org/ksieza/main.php?akcja=opis&id=5284 [dostęp 10 VII 2023]; Ks. Henryk Zborowski kanonik metropolitarny poznański, www.konkatedra-ostrowwlkp.pl/duszpasterze/proboszczowie-parafii/ks-henr… [dostęp 10 VII 2023]; Schematyzm Kościoła Rzymsko-Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej z Mapą Diecezji i dodatkiem Spisu Polskich Parafij i Polskiego Duchowieństwa w Stanach Zjednoczonych Ameryki Północnej. Stan z 1 stycznia 1925 r., Kraków 1925.