Hilary Giecewicz

Urodził się 16 marca 1887 r. w Wilnie. Syn Antoniego, powstańca 1863 r., i Rozalii z Żordeckich (?).

Uczył się w nielegalnym polskim szkolnictwie.

Pracował jako elektromonter.

Od 1903 r. członek PPS w Wilnie. Wkrótce potem wyjechał do Petersburga, skąd w styczniu 1905 r. powrócił do Wilna. Podjął działalność w PPS. Zajmował się agitacją, prowadził we własnym mieszkaniu skład nielegalnej literatury. W końcu roku wstąpił do Organizacji Bojowej PPS ps. „Sławek”, „Słowacki”. Zorganizował piątkę bojową, na czele której prowadził akcje ekspropriacyjne na urzędy gminne i pocztowe oraz sklepy monopolowe w Grodnie i Białymstoku. Z polecenia władz partii wyjechał do Szawli, gdzie w maju 1906 r. został aresztowany przez władze rosyjskie. Przewieziony do Kowna, w 1908 r. skazany w trybie administracyjnym na trzy lata zesłania do guberni archangielskiej. Przebywał w Ust`-Cylmie. Po roku ponownie aresztowany pod zarzutem działalności w Organizacji Bojowej. Deczyzją z 29 czerwca 1909 r. okres zesłania wydłużono mu do czterech lat. W styczniu 1912 r. zbiegł do Krakowa, gdzie podjął pracę jako monter w Elektrowni Miejskiej.

W czasie I wojny światowej jako poddany rosyjski internowany w Brnie.

W 1919 r. powrócił do Krakowa i pracy w elektrowni.

Członek Zw. Zawodowego Metalowców, przewodniczący sekcji elektromonterów. W latach 1936-1939 przewodniczący oddziału Zw. Pracowników Komunalnych i Instytucji Użyteczności Publicznej. W 1937 r. został członkiem Okręgowej Komisji Zw. Zawodowych. Członek PPS i Stow. b. Więźniów Politycznych (w 1939 r. przewodniczący krakowskiego koła).

Podczas II wojny światowej od 1942 r. ciężko chory, ukrywał się przed funkcjonariuszami gestapo.

Zmarł 23 września 1948 r. w Krakowie.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości.