Hipolit Ługowski

Urodził się 27 listopada 1896 r. w Stoku Lackim. Syn Franciszka i Karoliny z Duków. Brat Ignacego (zob.) i Tadeusza (zob.).

Do 1910 r. uczył się w szkole powszechnej, a następnie do 1912 r. brał korepetycje. Kształcił się w Gimnazjum Filologicznym Podlaskim w Siedlcach.

Pracował w gospodarstwie rodziców w Stoku Lackim.

W czasie I wojny światowej od 15 października 1915 r. w Polskiej Organizacji Wojskowej ps. „Potęga”. W stopniu szer. służył w komendzie miejscowej w Stoku Lackim. Jednocześnie (do 1916 r.) pracował przy Sądzie Okręgowym w Siedlcach. Brał udział w rozbrajaniu Niemców (11 listopada 1918 r.), po czym automatycznie wstąpił do Wojska Polskiego.

Służył w 34 pp, uzyskując stopień sierż. Był podoficerem plut. łączności pułku. Uczestniczył w walkach z bolszewikami. Wyróżnił się 3 sierpnia 1920 r. podczas bitwy pod Jabłonką Kościelną.

Podczas polskiego szturmu na węzeł drogowy Wysokie Mazowieckie-Zambrów w rejonie brodu na rzeczce Jabłonce, widząc wahających się polskich piechurów, zebrał koło siebie kilku szeregowców i nie czekając rozkazów, poprowadził ich wprost pod strzelające działa bolszewickie stojące na szosie. Zdobywszy z garstką ludzi koronę drogi, ostrzeliwał bród na rzece Jabłonce, na który to w tamtym momencie nacierali bolszewicy, próbując oskrzydlić 11. Kompanię porucznika Witolda Spławy-Neymana. Wytrzymał na swoim stanowisku do czasu, gdy zluzował go liczniejszy oddział z ppor. Eugeniuszem Turskim. Następnie po nieudanej próbie dalszego przebicia się, świecąc przykładem męstwa i zimnej krwi oraz odwagi, sierż. Hipolit Ługowski wyprowadził z okrężenia kilkunastu ludzi [I. Śmigielski].

21 czerwca 1921 r. został przeniesiony do rezerwy.

W niepodległej Polsce mieszkał w Siedlcach. Pracował jako biuralista w swoim biurze pisania podań.

Członek Związku Peowiaków.

Zmarł, zapewne, 8 sierpnia 1950 r.

Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl. i Medalem Niepodległości.

Żonaty, małżeństwo to było bezpotomne.