Honorat Jedliński [właśc. Franciszek Wiktor]

Urodził się 3 listopada 1869 r. w Przemyślu. Syn Kazimierza i Pauliny.

W 1891 r. wstąpił do zakonu OO.Kapucynów. Przyjął imię Honorat. W latach 1892–1895 odbył studia filozoficzno-teologiczne w seminarium zakonnym w Krakowie i w 1895 r. uzyskał święcenia kapłańskie.

Pracował jako duszpasterz w klasztorach w Kutkorzu (1897–1900) i Krośnie (1900–1901). W latach 1901–1906 był misjonarzem wśród Polaków w stanie Rio Grande do Sul w Brazylii. Z jego inicjatywy Polacy zbudowali tam kilkadziesiąt kościołów, szkół i świetlic. Uczestniczył w zjazdach Polonii w Faria Lemos (1902) i Veranópolis (1903). W 1903 r. założył polskie seminarium nauczycielskie w Alfredo Chaves.

Po powrocie do kraju był wikariuszem przy klasztorze w Krakowie (1909–1912). Od 9 lutego 1912 r. gwardian klasztoru w Rozwadowie.

W czasie I wojny światowej od 15 lipca 1916 r. w Legionach Polskich ps. „Franciszek Jedliński”. Służył jako sanitariusz w 2 pp LP.

Później powrócił do zakonu. Był wikariuszem przy parafii zakonnej we Lwowie (1920–1924), Olesku (1930–1933), Sędziszowie (1936–1939) i od wiosny 1939 r. w Ostrogu.

Podczas II wojny światowej w 1939 r. został administratorem parafii pw. św. Józefa Oblubieńca Najświętszej Maryi Panny w Noworodczycach na Wołyniu. Usunięty z plebanii przez Sowietów, mieszkał w domu parafianina. Bronił ludność polską przed szykanami sowieckich i niemieckich władz okupacyjnych, a także przed UPA. Powieszony przez banderowców za nogi do żyrandola w kościele, został uratowany przez parafian. Objął wówczas parafię w Mizoczu koło Ostroga. Ostatecznie z parafianami-Polakami wyjechał na tzw. Ziemie Odzyskane.

Pracował m.in. w Krzyżu, Pławniowicach i Gostkowie. Od 1949 do 1950 r. przebywał w klasztorze w Krośnie, a następnie w Sędziszowie.

Zmarł 1 września 1952 r. w Sędziszowie i został pochowany na tamtejszym Cmentarzu Komunalnym sektor I.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości.