Ignacy Alejski

Urodził się 26 lipca 1898 r. w Opalenicy. Syn Ludwika i Zofii z Lehmanów.

W latach 1904-1911 uczył się w szkole powszechnej w Opalenicy, a następnie w seminarium nauczycielskim w Wolsztynie, w którym w 1916 r. uzyskał maturę.

W czasie I wojny światowej od 14 listopada 1916 r. w armii niemieckiej. Przydzielony do 5 pac w Poznaniu, od początków 1917 r. walczył na froncie rumuńskim i francuskim. Po zakończeniu działań wojennych 24 grudnia 1918 r. zdezerterował.

Uczestnik powstania wielkopolskiego. Następnie w Wojsku Polskim. Służył w 1 pstrz wlkp (potem: 55 pp). W styczniu 1920 r. mianowany ppor. piech. Latem 1920 r. jako dowódca 1 komp. w składzie 155 pp rez (potem: 73 pp) wyruszył na front bolszewicki.

1. Byłem naocznym świadkiem czynów por. Alejskiego podczas ofensywy na froncie północnym pod Dzisną. Jako dowódca komp. wprowadził por. Alejski dnia 12. czerwca 1920 r. w bój, atakując nieprzyjaciela na północ od jeziora Szadje w silnie umocnionej pozycji, o którą staczał dwa dni walki III/30. p.p., zdobył pozycje, odbierając nieprzyjacielowi 6 kolumiotów ciężkich.

2. W czasie odwrotu w dniu 4. lipca 20 r. po rozbiciu 2 komp. III/153 p.p.wlkp. pozbierał resztki całego baonu i jako jedyny jeszcze oficer w baonie osłaniał odwrót własnych oddziałów, wyprowadzając prawie cały tabor, nie straciwszy żadnego materjału wojennego na tyły oddziałów. Odcięty w okolicy Grodna od reszty pułku przebił się przez już zajęte pozycje nieprzyjacielskie. Swoją odwagą i zimną krwią zdobył sobie zaufanie u podwładnych i porywał ich formalnie do boju [z wniosku kpt. Dyonizego Vogla na order Virtuti Militari].

Zweryfikowany jako por. piech. z 1 czerwca 1919,w 1925 r. został przeniesiony do 14 pp. Był oficerem 8 komp. Awansowany 1 stycznia 1928 r. na kpt. piech., co najmniej od 1934 r. oficer mobilizacyjny pułku. Jesienią jako kwatermistrz zbiorczego pułku 4 DP wziął udział w operacji zajęcia części Śląska Cieszyńskiego (Zaolzia). Wiosną 1939 r. był oficerem administracyjno-materiałowym 14 pp.

Należał do PCK, Polskiego Białego Krzyża oraz był członkiem wojskowo-cywilnego klubu „Cuiavia” Włocławek.

Podczas kampanii 1939 r. do 2 września sprawował funkcję kwatermistrza pułku. Następnie ewakuował rodziny pułkowe w kierunku Rzeszowa. Dostał się do niewoli niemieckiej. Przebywał w oflagu XI B w Braunschweig (Brunszwiku), a od czerwca 1940 r. w II C w Woldenbergu.

Po II wojnie światowej powrócił do Włocławka.

Zmarł 4 października 1971 r. we Włocławku i został pochowany na tamtejszym Cmentarzu Komunalnym sektor 1.

Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., Medalem Niepodległości i srebrnym Krzyżem Zasługi.

Żonaty (od 12 VI 1928) z Ireną Antczak, miał synów Antoniego Ignacego Włodzimierza (13 VI 1929-21 IV 2016) i Mateusza Ludwika (6 IX 1933-17 VII 2012).