Ignacy Bobrowski

Urodził się 11 lutego 1890 r. w Radoszkowicach na Wileńszczyźnie. Syn Wacława i Wiktorii z Komianowskich (?).
W czasie I wojny światowej w armii rosyjskiej. Od 1917 r. w POW na Ukrainie i Białorusi. Potem służył na Kaukazie. W okresie od 2 do 7 września 1917 r. jako delegat sekcji wojskowej Polskiego Zw. Demokratycznego w Tyflisie uczestniczył w pracach I Zjazdu Delegatów Polskich Organizacji na Kaukazie. Później służył w polskich formacjach na Kaukazie. Razem z nimi przedostał się do kraju.
W 1920 r. jako kpt. piech. uczestniczył w walkach z bolszewikami i Litwinami w szeregach 201 pp Armii Ochotniczej.
Zweryfikowany jako kpt. piech. z 1 czerwca 1919 r. i awansowany 1 lipca 1923 r. na mjr. piech., był dowódcą (początkowo jako p.o.) III baonu 13 pp (1923, 1924). Następnie (1928) oficer sztabu 8 DP. Awansowany 1 stycznia 1931 r. na ppłk. piech., w 1932 r. był zastępcą dowódcy 73 pp, a w 1935 r. p.o. dowódcy tego pułku. Wiosną 1939 r. sprawował funkcję głównego inspektora w Państwowym Urzędzie Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego.
Przewodniczący podkomisji dla formacji kaukaskich i Zw. Wojskowych Polaków na Kaukazie w komisji Formacje Polskie na Wschodzie Komitetu Krzyża i Medalu Niepodległości.
Po kampanii 1939 r. więzień sowiecki. Uwolniony w następstwie umowy Sikorski-Majski, jesienią 1941 r. podjął służbę w Armii Polskiej w ZSSR. Po przejściu armii na Środkowy Wschód, był tam pierwszym komendantem szkół kadeckich junaków. Później komendant polskiego ośrodka Barletta-Trani w 2 KP.
Po zakończeniu wojny i demobilizacji zamieszkał w Wlk. Brytanii. Awansował na płk. piech.
Zmarł 1 listopada 1965 r. w Londynie i został pochowany na Cmentarzu Gunnersbury kwat. EB.
Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., Krzyżem Niepodległości, orderem Polonia Restituta 5 kl., trzykrotnie Krzyżem Walecznych, złotym Krzyżem Zasługi i Krzyżem Zasługi Wojsk Litwy Środkowej.
Żonaty z Zofią Julią Bohdanowicz.