Bojownikom niepodległości

Ignacy Florczak

(1899–1978)

Urodził się 21 maja 1890 r. w Talarach w Wielkopolsce. Syn Stanisława i Marii z Klupsów.

W niepodległej Polsce podoficer zawodowy WP. W 1932 r. posiadał stopień sierż. W 1933 r. służył w 8 komp.70 pp. Od sierpnia 1939 r. w Ośrodku Zapasowym 17 DP.

W jego składzie brał udział w kampanii wrześniowej. Aresztowany 22 września przez Sowietów we Włodzimierzu, od 16 października przebywał w obozie w okolic Razem z armią ach Równego-Brodów. Po wybuchu wojny niemiecko-sowieckiej (22 czerwca 1941) i podpisaniu umowy Sikorski-Majski 2 września został zwolniony. Wstąpił wówczas do Armii Polskiej w ZSSR. Razem z armią w 1942 r. opuścił ZSSR, przechodząc na Środkowy Wschód. Następnie w 2 Korpusie Polskim. Służył w 6 Brygadzie 5 KDP. W  jej składzie uczestniczył w kampanii włoskiej. Ranny w rękę podczas bitwy pod Monte Cassino w maju 1944 r. Po zakończeniu wojny z korpusem przybył do Wlk. Brytanii. Awansowany do stopnia st. sierż., został zdemobilizowany. W 1947 r. powrócił do Polski.

Zamieszkał w Pleszewie. Następnie mieszkał w Nowym Mieście i Szczecinie.

Zmarł 7 października 1978 r. i został pochowany na Cmentarzu Komunalnym przy ul. Łukasińskiego w Świdnicy.

Odznaczony Medalem Niepodległości i brązowym Krzyżem Zasługi z mieczami.

Żonaty z Emilią Nikling, miał z nią syna Tadeusza, a po jej śmierci ożenił się po raz drugi.

Źródła

D. Basińska, Z ziemi pleszewskiej pod Monte Cassino, Pleszew 1998; „Monitor Polski” nr 259/1932.