Urodził się 3 lutego 1890 r. we wsi Lubcza pow. Pilzno.
Ukończył studia, uzyskując doktorat.
Służył w 5 Dywizji Syberyjskiej. Zapewne po kapitulacji dywizji na stacji Klukwiennaja (10 stycznia 1920) dostał się do niewoli bolszewickiej.
Od 1921 r. w 16 pp. Zweryfikowany jako kpt. piech. z 1 czerwca 1919 r., służył w Oddz. II DOK nr V w Krakowie (1923). Awansowany z dniem 15 sierpnia 1924 r. na mjr. piech., w 1924 r. był oficerem 16 pp. W 1928 r. należał do kadry 6 baonu administracyjnego, zaś w 1932 r. służył w szefostwie intendentury OK nr VI we Lwowie. Awansowany 1 stycznia 1936 r. na ppłk. int. z wsw, w tym też roku został zastępcą szefa intendentury OK nr II. W 1939 r. przeniesiono go do szefostwa intendentury MSWojsk.
Podczas kampanii 1939 r.jako oficer intendentury służył w dowództwie Armii „Warszawa”. Po kapitulacji załogi stolicy (28 września) dostał się do niewoli niemieckiej. Przebywał m.in. w oflagu w Königstein i VII A w Murnau. Uwolniony 29 kwietnia 1945 r. przez wojska alianckie.
Dalsze jego losy są bliżej nieznane.
Zmarł przed 1969 r. w Polsce.
Odznaczony Krzyżem Walecznych, złotym Krzyżem Zasługi i Medalem Niepodległości.
W. Chocianowicz, W 50 lecie powstania Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, Londyn 1969; Gliwa Ignacy, www.bohaterowie1939.pl/polegly,gliwa,ignacy,7428.html [dostęp 18 VII 2020]; L. Głowacki, Obrona Warszawy i Modlina na tle kampanii wrześniowej 1939, Warszawa 1985; „Monitor Polski” nr 179/1931; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928, 1932; R. Rybka, K. Stepan, Rocznik oficerski 1939, Kraków 2006.