Ignacy Gogólski

Urodził się 30 lipca 1890 r. w Granowie pow. Nowy Tomyśl. Syn Stanisława, robotnika, i Weroniki z Nowaków.

Mieszkał w Nadrenii. W latach 1896-1900 kształcił się w szkole powszechnej, po czym do 1904 r. uczył się w gimnazjum w Essen. Z powodu warunków materialnych przerwał naukę.

Zdobył zawód kelnera i odbył praktykę w Szwajcarii, Holandii i Niemczech. Członek organizacji polonijnych.

W czasie I wojny światowej w 1915 r. powołany do armii niemieckiej, walczył na froncie zachodnim we Francji, gdzie został ranny. W listopadzie 1918 r. przyjechał do Buku.

Tam 11 listopada rozpoczął działalność konspiracyjną w Radzie Robotniczej i Żołnierskiej ps. „Gajda”.

Od 28 grudnia 1918 r. uczestniczył w powstaniu wielkopolskim. W składzie komp. bukowskiej walczył na froncie zachodnim w okolicach Zbąszynia, Nowego Dworu i Nowej Wsi. 16 marca odkomenderowany na Górny Śląsk. Uczestnik I powstania śląskiego (sierpień 1919) oraz III powstania śląskiego (1921). W sierpniu tego roku w stopniu plut. przeniesiony do rezerwy.

W niepodległej Polsce prowadził lokale gastronomiczne we Wrześni, Inowrocławiu i Chodzieży.

W 1939 r. zmobilizowany do WP, brał udział w kampanii wrześniowej. Uczestniczył w bitwie nad Bzurą. W czasie okupacji poszukiwany przez Niemców, ukrywał się w Poznaniu. W 1943 r. aresztowany, po czym wywieziony do pracy przymusowej we Frankfurcie nad Odrą. W maju 1945 r. powrócił do Polski.

Zamieszkał w Poznaniu, następnie do maja 1948 r. prowadził restaurację w Lądku-Zdroju. Potem powrócił do Poznania, gdzie pracował do 1952 r., po czym przeszedł na rentę inwalidzką.

Członek ZBoWiD (od 1957 r.).

Zmarł 11 listopada 1968 r. w Poznaniu i został pochowany na tamtejszym Cmentarzu Junikowskim.

Odznaczony Medalem Niepodległości i srebrnym Krzyżem Zasługi, w PRL otrzymał order Odrodzenia Polski 5 kl.

Żonaty z Marią Łuczak, miał z nią córki Mariannę (ur. 1920) zamężną Waraczewską i Różę (ur. 1923) oraz syna Alojzego (ur. 1928).