Urodził się 6 lipca 1900 r. w Koźminie. Syn Stanisława, rolnika, i Jadwigi z Sołtysiaków.
Ukończył szkołę powszechną w Koźminie.
Od stycznia 1919 r. uczestniczył w powstaniu wielkopolskim. Ukończył zastępczy kurs podoficerów w Poznaniu. Następnie w Inspektoracie Wojsk Technicznych Wojsk Wielkopolskich. W składzie 17 DP brał udział w walkach z bolszewikami. Ranny, leczył się w szpitalu.
W niepodległej Polsce podoficer zawodowy. Służył w 1 baonie czołgów i samochodów pancernych w Poznaniu. W 1937 r. posiadał stopień st. sierż. Wkrótce potem awansował na chor.
Podczas II wojny światowej we wrześniu 1939 r. w ramach Armii „Poznań” brał udział w bitwie nad Bzurą, podczas której 20 września został ciężko ranny. Ewakuowany w kierunku wschodnim, leczył się w szpitalu w Tarnopolu. W styczniu 1940 r. przedostał się na teren okupacji niemieckiej i dotarł do Poznania. Pracował w dawnych zakładach im. Hipolita Cegielskiego. Jednocześnie brał udział w działalności konspiracyjnej. Początkowo w POZ, a potem w ZWZ/AK. W latach 1942-1943 kierował sekcją organizacyjną. Po utracie kontaktu z Inspektoratem Rejonowym nawiązał współpracę z grupą Stanisława Wenca. Był oficerem szkoleniowym komórki organizacyjnej w swoim zakładzie pracy. Aresztowany przez Niemców 5 września 1944 r., 3 październbika został osadzony w obozie w Żabikowie, skąd w połowie listopada został przewieziony do obozu koncentracyjnego w Mauthausen (nr więźnia 109 983). W końcu roku przeniesiony do filii obozu w Gusen
Zginął w końcu stycznia 1945 r.
Odznaczony Medalem Niepodległości i brązowym Krzyżem Zasługi.
Żonaty z Heleną N., miał córkę Marię.
„Monitor Polski” nr 259/1937; M. Woźniak, w:Encyklopedia konspiracji wielkopolskiej 1939-1945, Poznań 1998.