Ignacy Jan Lubczyński

Urodził się 1 lutego 1896 r. w Krystynopolu pow. Sokal. Syn Kazimierza i Eufrozyny z Sokołowskich.

Uczył się w korpusie kadetów.

Po 1918 r. w WP. Po wojnie z bolszewikami przeniesiony do rezerwy.

Powołany do służby czynnej i zweryfikowany jako por. piech. z 1 czerwca 1919 r., służył w 77 pp (1923), 2 psp (1924) i  KOP (1928). Awansowany 1 stycznia 1931 r. na kpt. piech., na początku 1932 r. był podokręgowym Zw. Strzeleckiego w Stanisławowie. Od 1932 r. w 48 pp. Wiosną 1939 r. był dowódcą 5 komp.

Podczas II wojny światowej po zakończeniu walk w 1939 r. brał udział w działalności konspiracyjnej w szeregach ZWZ/AK ps. „Andrzej”, „Krzemień”. Po wybuchu wojny niemiecko-sowieckiej (22 czerwca 1941) miał stać na czele oddziału młodzieży, który zaatakował więzienie w Stanisławowie, umożliwiając ucieczkę więzionym tam Polakom. Następnie kierował referatem ewakuacji materiałowej wydz. zrzutów „Ewa” w Komendzie Głównej AK. Awansował na mjr. piech. Uczestniczył w akcji pomocy Żydom, dostarczając im m.in. fałszywych dokumentów i przyczyniając się do przeżycia wielu z nich. Jesienią 1943 r. aresztowany przez Niemców, był więziony w obozie koncentracyjnym w Gross-Rosen.

Uwolniony w 1945 r., przebywał na leczeniu w Szwecji. Następnie zamieszkał na stałe w Stanach Zjednoczonych, gdzie otrzymał działkę rolną. Przez wiele lat uprawiał kwiaty. Awansował na ppłk. piech.

Zmarł 22 marca 1964 r. w Salem w Stanach Zjednoczonych.

Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., złotym i srebrnym Krzyżem Zasługi oraz Medalem Niepodległości, pośmiertnie (1967) wyróżniony tytułem Sprawiedliwy wśród Narodów Świata.

Żonaty z Danutą Żabską, miał córki Krystynę i Janinę.