Ignacy Jasiński

Urodził się 31 lipca 1895 r. we wsi Paulinów pow. Puławy. Syn Hipolita i Józefy ze Chmurzyńskich.

Uczył się w szkole w Lublinie, z której za działalność niepodległościową został relegowany.

Należał do Polskich Drużyn Strzeleckich; ukończył szkołe podoficerską. Od 15 lipca 1914 r. przebywał na kursie instruktorskim w Nowym Sączu. Po jego przerwaniu 2 sierpnia przybył do Krakowa.

3 sierpnia 1914 r. przydzielony do IV plut. 1 komp. kadrowej ps. „Zawisza”. W jej składzie 6 sierpnia wyruszył na front. Służył w 1 komp. III baonu 1 pp LP. Ranny w maju 1915 r., dostał się do niewoli rosyjskiej. Wysłany do Turkiestanu. Do kraju powrócił w 1921 r.

Ukończył wówczas Warszawskie Kursy Pedagogiczne ze specjalnością budownictwo cywilne sposobem domowym.

Pracował w wyuczonym zawodzie jako budowniczy w gwarectwie „Hr. Renard” w Sosnowcu.

Należał do Związku Legionistów Polskich (od 1935 r. w Kole b. 1 P.P. Leg.).

Podczas II wojny światowej brał udział w działalności konspiracyjnej na terenie Zagłębia. Aresztowany przez Niemców, po czym 30 października 1942 r. osadzony w obozie koncentracyjnym w Auschwitz (nr więźnia 72 051).

Zmarł 29 stycznia 1943 r. w obozie.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości.

Żonaty z Katarzyną N., miał troje dzieci m.in. Helenę (29 VIII 1921–14 III 1982) zamężną Popławską.