Ignacy Józef Barski

Urodził się 18 stycznia 1893 r. w Nowym Sączu. Syn Edwarda i Franciszki Katarzyny z Jeżów.

W okresie nauki szkolnej uczestniczył w działalności kółek samokształceniowo-niepodległościowych w Jaśle, Podgórzu i Bochni. W 1911 r. uzyskał maturę w Bochni.Podjął wówczas studia prawnicze.

Jednocześnie pracował w kancelariach Sądu Krajowego we Lwowie, a potem Sądu Powiatowego w Brzesku i Bochni.

Od października 1911 r. należał do Drużyn Bartoszowych. Sprawował funkcję pomocnika intendenta Rady Naczelnej drużyn. 29 czerwca 1912 r. został mężem zaufania Rady Naczelnej na Zachodnią Galicję, zaś 9 marca 1913 r. - komisarzem chorągwi bocheńskiej. Wchodził w skład Rady Naczelnej drużyn. W październiku 1913 r. uczestniczył w kursie instruktorskim tej organizacji; posiadał stopień rotnika. W lipcu 1914 r. objął stanowisko inspektora Drużyn Bartoszowych.

Jednocześnie od lutego do lipca 1914 r. referent administracyjny w Zarządzie Głównym Tow. Szkoły Ludowej.

Po wybuchu I wojny światowej 20 sierpnia 1914 r. na czele komp. wyruszył do Legionu Wschodniego. Po jego rozwiązaniu w końcu września rozformował dowodzoną przez siebie komp.

Powołany do armii austro-węgierskiej, od 15 kwietnia 1915 r. służył w komendzie uzupełnień 54 pp, zaś od 15 maja – 57 pp. Od lutego 1916 r. w baonie zapasowym 20 pp. W okresie od marca do lipca tego roku przebywał w szkole oficerów rezerwy w Opawie, po czym powrócił do baonu. Od lutego do maja 1917 r. kształcił się w szkole oficerów rachunkowych w Benisz, po czym ponownie w baonie zapasowym 20 pp. Z dniem 21 czerwca 1918 r. awansował do stopnia sierż. z prawami jednorocznego ochotnika (pchor. rez.). Od 10 maja 1918 r. pełnił służbę w XII korpusie.

W lipcu 1918 r. uzyskał absolutorium na Wydz. Prawa i Administracji Uniwersytetu Jagiellońskiego.

Należał do niepodległościowej organizacji Polskie Kadry Wojskowe – był ich inspektorem na Zachodnią Galicję.

Od 1 listopada 1918 r. w stopniu por. uczestniczył w obronie Lwowa przeciwko Ukraińcom. Był kurierem oddziału wywiadowczego Naczelnej Komendy Obrony. Z dniem 18 grudnia przeniesiony do rezerwy.

Objął wówczas stanowisko referenta w Biurze Statystycznym Namiestnictwa, potem Generalnego Delegata Rządu w Krakowie. Od sierpnia 1919 r. pracował jako referent prawno-podatkowy Ordynacji Zamojskich w Zwierzyńcu.

W związku z trudną sytuacją militarną kraju zgłosił się do WP. W okresie sierpnia i września 1920 r. w stopniu pchor. sprawował funkcję protokolanta w sądzie polowym 1 DJazdy. Potem przeniesiony do rezerwy. Zweryfikowany jako por. rez. piech. z 1 czerwca 1919 r.

Ukończył studia prawnicze, uzyskując magisterium.

Od 1922 r. pracował jako podprokurator Sądu Okręgowego w Zamościu. Przeszedł do służby w administracji państwowej i w 1926 r. został starostą w Biłgoraju, a później w Białej Podlaskiej. Następnie Wojewódzki Inspektor Starostw we Lwowie. W 1930 r. przeniesiony w stan spoczynku.

Mieszkał w Białej Podlaskiej, a potem w Tomaszowie Lubelskim. Prowadził kancelarię adwokacką. Od 1937 r. był radcą Lubelskiej Izby Rolniczej w Biłgoraju.

Członek Zw. Oficerów Rezerwy, Polskiej Macierzy Szkolnej i Zw. Ochotniczych Straży Pożarnych. Należał też do Związku Organizacji Wolność i Uczestników walk o Niepodległość w formacjach b. armii austro-węgierskiej. Wchodził w skład komisji historyczno-odznaczeniowej tej organizacji.

Po kampanii wrześniowej 1939 r. brał udział w działalności konspiracyjnej. Reprezentował grupę katolicką FOP w okresie organizowania Rady Pomocy Żydom. Od grudnia 1942 r. członek prezydium Rady Pomocy Żydom „Żegota”. Jako „Trzciński” od 1942 r. był pierwszym Okręgowym Delegatem Rządu na Polesie. Zdymisjonowany zapewne w czerwcu 1944 r. Podczas powstania warszawskiego członek redakcji „Kuriera Stołecznego”, pisma wydawanego przez Biuro Informacji i Propagandy AK na Starym Mieście.

Po II wojnie światowej mieszkał we Wrocławiu. Pracował jako adwokat. Był obrońcą w procesach politycznych.

W 1946 r. wchodził w skład Zarządu Wojewódzkiego Stronnictwa Pracy we Wrocławiu.

Zmarł w 1963 r.