Ignacy Kazimierz Banach

Urodził się 26 stycznia 1897 r. w Krzeszowicach pow. Chrzanów. Syn Kazimierza i Walerii z Utratów.

Uczył się w gimnazjum w Tarnopolu (1907-1908), a następnie do gimnazjum klasycznego w Trembowli. Maturę uzyskał eksternistycznie w gimnazjum św. Anny w Krakowie (1916 r.).

Należał do skautingu i Drużyn Bartoszowych chorągwi trembowelskiej.

Od sierpnia 1914 r. w Legionie Wschodnim. Po jego rozwiązaniu w baonie uzupełniającym por. Z. Bobrowskiego dołączył do 1 pp LP. Przydzielony do 3 komp. I baonu. Chory, w styczniu 1915 r. leczył się w szpitalu rezerwowym w szkole ludowej w Kętach. Następnie w 2 komp. I baonu 1 pp LP. 15 maja 1915 r. awansował na st. szer. Chory, w sierpniu 1915 r. przebywał w szpitalu w Pradze, a potem w Domu Uzdrowieńców w Kamieńsku. Służył w stacji zbornej LP w Piotrkowie i Lwowie. 25 maja 1917 r. awansował na kpr.

W czasie kryzysu przysięgowego internowany przez Austriaków w Krakowie. Na mocy superrewizji w maju 1918 r. zwolniony ze służby wojskowej.

W tym czasie podjął studia w Szkole Nauk Politycznych w Krakowie.

Od lata 1918 r. był praktykantem leśnym w Jabłonowie pow. Husiatyn. Tereny te w listopadzie zajęły oddziały ukraińskie.

Od maja 1918 r. w WP. Wstąpił do 16 pp. Od 1 lipca do 1 listopada elew Szkoły Podchorążych Piechoty w Warszawie. Przydzielony do 34 pp, 1 grudnia uzyskał stopień ppor. piech. Był kolejno dowódcą plut., komp., adiutantem baonu.

Na Polesiu w ciężkich warunkach, jakie pułk przechodził otrzymał II baon 34 p.p. w dn. 18 II 1920 rozkaz wypadu na wieś Kazimierzówkę, gdzie od kilku dni zbierały się większe oddziały przeciwnika. W warunkach ataku bolszewickiego w rejonie wsi Leszna, w sytuacji gdy z powodu mrozu i braku gliceryny polskie k.m. zawiodły, żołnierz młody zaczął się chwiać i panicznie odstępować i gdy ranni zostali por. Sekulski i ppor. Szymański i wielu żołnierzy (…). Dzięki przytomności, energii i poświęceniu ppor. Banach zebrał rozproszonych żołnierzy i przeszedł do kontrataku. Bolszewicy zmuszeni byli swój impet powstrzymać, a ppor. Banach uratował ppor. Szymańskiego, kilkunastu żołnierzy i dwa karabiny maszynowe. Następnego dnia ppor. Banach był po raz wtóry zaatakowany we wsi Leszna, gdzie znowu wykazał dzielność i poświęcenie i tu przechodził kilkakrotnie do kontrataku, ratując tabor i rannych żołnierzy.

Od marca 1921 do sierpnia 1922 r. adiutant 34 pp. Zweryfikowany jako por. piech. z 1 czerwca 1919 r., do stycznia 1923 r. słuchacz na kursie doszkalającym w Warszawie. Następnie oficer ordynansowy w dowództwie 2 DP Leg. W okresie od października 1923 do września 1925 r. studiował w WSWoj w Warszawie. Z dniem 15 sierpnia 1924 r. otrzymał stopień kpt. piech. Po ukończeniu szkoły był referentem w Oddz. IV Sztabu Generalnego. 21 listopada 1926 r. został kierownikiem referatu w Oddz. I Sztabu Generalnego. Od wiosny 1929 do jesieni 1930 r. był dowódcą komp. 9 pp leg. Następnie był wykładowcą w katedrze taktyki piechoty w WSWoj i jednocześnie (od 1930 r.) oficerem do zleceń II wiceministra SWojsk. Awansowany 1 stycznia 1932 r. na mjr. dypl. piech. Od kwietnia 1936 do września 1937 r. dowódca III baonu 6 psp. W październiku został szefem wydz. IV ewidencji Oddz. II Sztabu Głównego. 19 marca 1938 r. otrzymał stopień ppłk. dypl. piech.

Podczas kampanii 1939 r. szef wydz. Ewidencji I rzutu Oddz. II Sztabu Naczelnego Wodza. 18 września przeszedł do Rumunii. W listopadzie dotarł do Paryża. Od 17 listopada 1939 do stycznia 1943 r. szef wydz. III ewidencji (potem: wydz. studiów) Oddz. II Sztabu NW. Od stycznia 1943 do października 1944 r. szef Oddz. Planowania Sztabu NW. Następnie zastępca szefa (do kwietnia 1945 r.), a potem szef Polskiej Misji Wojskowej przy 21 Grupie Armii (później: przy Głównej Kwaterze Brytyjskiej Armii Renu). Funkcję tę sprawował do 12 lutego 1946 r.  Awansował do stopnia płk. dypl. piech. Do kwietnia pozostawał w dyspozycji szefa Sztabu Głównego, będąc oficerem łącznikowym Naczelnego Wodza i szefa Sztabu Głównego z Radą Stronnictw Politycznych.

Od września 1946 r. w Polskich Korpusie Przysposobienia i Rozmieszczenia. Prowadził dwa kursy oficerskie. W maju 1948 r. zdemobilizowany.

Przez kilka lat mieszkał i był starszym oficerem w Hiltingburyw Polskim Hostelu w Chandler Ford, a następnie w Polskim Hostelu AshbyFolville koło Melton Movbery. W 1951 r. zamieszkał w Londynie. Prowadził wynajem pokojów.

Zmarł 18 lipca 1966 r. w Londynie i został pochowany na tamtejszym Cmentarzu South Ealing.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości, dwukrotnie Krzyżem Walecznych, złotym Krzyżem Zasługi z mieczami i srebrnym Krzyżem Zasługi oraz orderem Imperium Brytyjskiego 4 kl.

Żonaty z Anną Kilińską, miał z nią córkę Ewę (ur. 1930) zamężną Krok-Paszkowską.