Ignacy Lewandowski

Urodził się 11 stycznia 1893 r. w Gębicach koło Gostynia. Syn Franciszka i Marianny z Walkowiaków.

Uczył się w szkole elementarnej w Pępowie.

W czasie I wojny światowej od 1914 r. w armii niemieckiej. Słuzył w niej do 1918 r.

Uczestnik powstania wielkopolskiego. Był współorganizatorem władz powstańczych w Pępowie. Od 19 stycznia 1919 r. w składzie 2 komp. zapasowej walczył na odcinku Grupy „Leszno” pod Pawłowicami, Poniecem i Miechcinem, awansując do stopnia plut. Następnie walczył na wschodzie. Ranny, 10 czerwca 1920 r. przeniesiony do rezerwy.

W niepodległej Polsce mieszkał w rodzinnej wsi. Pracował na roli. Od 1922 r. członek Poznańskiego Zw. Hodowców Koni.

Podczas II wojny światowej wysiedlony przez Niemców do Siedlca. Przez rok pracował w nadleśnictwie, a przez następne dwa lata w gospodarstwie Grobelnego w Czeluścinie.

W 1945 r. powrócił do swojego gospodarstwa w Gębicach.

Przez wiele lat sprawował funkcję wójta Pępowa. Działał w radach narodowych. Organizator Gminnej Spółdzielni „Samopomoc Chłopska” i Banku Spółdzielczego.

Od 20 listopada 1957 r. członek koła ZBoWiD w Pępowie. 13 grudnia 1971 r. mianowany przez Radę Państwa ppor.

Zmarł 16 stycznia 1977 r. i został pochowany na Cmentarzu Parafialnym w Pępowie.

Odznaczony Krzyżem Walecznych, Medalem Niepodległości, brązowym Krzyżem Zasługi, w PRL otrzymał order Odrodzenia Polski 5 kl.

Żonaty (od IV 1927) z Praksedą Gieszczyńską, miał cztery córki m.in. Wiesławę zamężną Wytykowską.