Urodził się 29 lipca 1895 r. w Radzewicach pow. Śrem. Syn Franciszka i Marii z d. Snuszka.
W roku 1915 zdał maturę w gimnazjum w Śremie.
Po wybuchu I wojny światowej został powołany do armii niemieckiej. Uzyskał stopień sierż. Należał do Polskiej Organizacji Wojskowej Zaboru Pruskiego, zastępca komendanta POW w Śremie.
Uczestnik powstania wielkopolskiego (27 grudnia 1918 – 16 lutego 1919). Dowodził plut. w 2 komp. śremskiej. Brał udział w walkach pod Lesznem.
Dekretem Naczelnej Rady Ludowej z 25 kwietnia 1919 r. mianowany ppor. piech. W czerwcu był komendantem szkoły podoficerskiej w Osiecznej. Służył w 6 pstrz wlkp (potem: 60 pp). o wojnie z bolszewikami w rezerwie. Zweryfikowany jako por. rez. adm. san. z 1 czerwca 1919 r. Ukończył studia medyczne na Uniwersytecie Poznańskim, w roku 1925 uzyskał dyplom lekarski. Zamieszkał w Kowalewie pow. Wąbrzeźno, gdzie praktykował jako lekarz ogólny. Od roku 1932 był członkiem Rady Miejskiej. 1 stycznia 1936 r. awansowany na stopień kpt. rez. lek.
Po wybuchu II wojny światowej, we wrześniu 1939 r. aresztowany przez Niemców, więziony na terenie fabryki Polskiego Przemysłu Gumowego w Wąbrzeźnie. Rozstrzelany 16 października 1939 r. w zbiorowej egzekucji we wsi Brudzawki.
Odznaczony Medalem Niepodległości.
„Gazeta Grudziądzka” 1915, nr 103; J.B. Gliński, Słownik biograficzny lekarzy i farmaceutów ofiar drugiej wojny światowej t. 3, Warszawa 2003; Kronika Uniwersytetu Poznańskiego za rok szkolny 1925/26 Podczas rektoratu prof. dra Ludwika Sitowskiego, Poznań 1926; „Monitor Polski” 1938, nr 64; Rocznik oficerski 1923, 1924; Rocznik oficerski rezerw 1934; R. Rybka, K. Stepan, Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939, Kraków 2003; J. Wawrzyniak, Śrem w Powstaniu Wielkopolskim 1918–1919, Śrem 2011.