Ignacy Rudolf Izdebski

Urodził się 11 lipca 1892 r. w Złoczowie. Syn Leona, robotnika, i Franciszki z Warżałów.
Uczył się w V gimnazjum w Krakowie, ukończył tamtejsze III Gimnazjum im. Króla Jana Sobieskiego (1912 r.). Studiował na Wydz. Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego.
Członek KS „Cracovia” (od 1912 r.).
W czasie I wojny światowej zmobilizowany do armii austro-węgierskiej. Awansował kolejno do stopnia por. piech.
Od 1918 r. w WP. W 1919 r. ukończył Wydz. Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego, uzyskując doktorat. Zweryfikowany jako kpt. piech. z 1 czerwca 1919 r., w latach 1922-1923 przebywał na II kursie wyszkolenia WSWoj w Warszawie. Następnie w 16 pp. Awansowany z dniem 1 lipca 1923 r. na mjr. SG piech., w 1924r. dowodził I baonem 73 pp. W latach 1925-1927 szef sztabu 6 DP. W 1928 r. ukończył Szkołę Nauk Politycznych przy Wydz. Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego. Potem szef wydz. w Oddz. III Sztabu Głównego. 1 stycznia 1931 r. awansował na ppłk. dypl. piech. Od 1933 r. był zastępcą dowódcy 64 pp, a od 1935 r. dowódcą tego pułku. Awansowany 19 marca 1938 r. na płk. dypl. piech., został I oficerem Inspektoratu Armii w Toruniu. Szef sztabu SGO „Śląsk” podczas zajęcia części Śląska Cieszyńskiego (Zaolzia) we wrześniu-październiku 1938 r. Potem ponownie I oficer Inspektoratu Armii w Toruniu. Od 23 marca 1939 r. szef sztabu Armii „Pomorze”.
Działacz sportowy; w 1928 r. prezes Ligi PZPN, w latach 1929-1939 jej wiceprezes i członek zarządu PZPN.
Na tym stanowisku wziął udział w kampanii 1939 r. Podczas bitwy nad Bzurą 22 września dostał się do niewoli niemieckiej. Do końca wojny przebywał w niewoli w obozach jenieckich w Prenzlau, Neubrandenburg, Gross Born i Sandbostel.
Po uwolnieniu do końca 1945 r. był opiekunem około 60 000 Polaków w 56 obozach na terenie Niemiec. Potem do maja 1946 r. członek Polskiej Misji Repatriacyjnej. Następnie powrócił do kraju.
Pracował jako radca prawny Małopolskiego Zjednoczenia Przetworów Papierowych, dyrektor Krakowskich Zakładów Wyrobów Papierowych i pracownik Zarządu Budowy Pieców Przemysłowych w Nowej Hucie.
Równolegle prezes Polskiego Zw. Hokeja na Lodzie (1947-1948), sekretarz Prezydium Sekcji Piłki Nożnej Wojewódzkiego Komitetu Kultury Fizycznej w Krakowie (1952-1956), kapitan związkowy Krakowskiego OZPN (1956-1957) i jego sekretarza. Wiceprezes KS „Cracovia” (1956-1957), zastępca przewodniczącego Wojewódzkiego Komitetu Kultury Fizycznej.
Zmarł 16 czerwca 1957 r. w Krakowie.
Odznaczony orderem Polonia Restituta 4 i 5 kl., Krzyżem Walecznych, złotym Krzyżem Zasługi i Medalem Niepodległości.