Ignacy Stanisław Gościcki

Urodził się 19 czerwca 1897 r. w Płocku. Syn Antoniego, kierownika apteki, i Zofii z Mieczyńskich.

W 1915 r. ukończył gimnazjum w Płocku.

W czasie I wojny światowej od 1916 r. w POW ps. „Lubicz”.

Od 1918 r. w WP. Służył w 4 puł, walczył z bolszewikami, awansując kolejno od stopnia uł. do pchor. Po wojnie w rezerwie. Z dniem 1 lipca 1925 r. mianowany ppor. rez. kaw., 19 marca 1939 r. awansował na por. rez. kaw.

W latach 1926-1930 pracował jako maszynista rotacyjny i konserwator urządzeń w elektrowni w Domu Prasy w Warszawie. Jednocześnie studiował na Wydz. Elektrycznym Politechniki Warszawskiej, w 1930 r. uzyskując dyplom inżyniera elektryka.

Objął wówczas stanowisko kierownika elektrowni miejskiej w Ostrowi Mazowieckiej. W 1935 r. został zastępcą kierownika ruchu i budowy linii przesyłowej 150 kV (pierwszej w Polsce) w Zjednoczeniu Elektrowni Okręgu Radomsko-Kieleckiego w Skarżysku-Kamiennej, a w 1937 r. – zastępcą dyrektora.

Podczas II wojny światowej od 1939 r. był jej kierownikiem pod zarządem niemieckim. Zagrożony aresztowaniem, w lipcu 1944 r. wyjechał do Warszawy. W czasie powstania warszawskiego zatrzymany przez Niemców, po czym wysłany do obozu pracy w Barandetal na Dolnym Śląsku. W styczniu 1945 r. zbiegł z obozu, powracając do Skarżyska-Kamiennej.

Tam od lutego do kwietnia 1945 r. ponownie był kierownikiem Zjednoczenia Elektrowni. Od lipca mieszkał w Gdańsku. Podjął pracę w Zjednoczeniu Energetycznym Okręgu Pomorskiego w Gdańsku (od 1948 r.: Zjednoczenie Energetyczne Okręgu Nadmorskiego), gdzie był zastępcą kierownika Grupy Morskiej, szefem działu sieci, w latach 1949–1950 dyrektorem eksploatacji, a w 1951 r. dyrektorem Zakładu Sieci Gdańsk;

następnie (1951–1960) zatrudniony w Zakładzie Energetycznym w Gdańsku. Jednocześnie (1945-1947) na polecenie Delegata Rządu do spraw Wybrzeża Eugeniusza Kwiatkowskiego zajmował się odbudową sieci elektrycznych na Żuławach.

Równocześnie w latach 1948–1950 pracował jako nauczyciel w Gimnazjum i Liceum Elektrycznym oraz w Szkole Rzemiosł Budowlanych w Gdańsku, a od 1947 do 1968 na Politechnice Gdańskiej. Prodziekan ds. młodzieży Wydz. elektrycznego (1951-1956), kierownik katedry elektryfikacji gospodarki rolnej i rolnictwa (1951-1953). W latach 1949-1955 członek, potem przewodniczący, komisji weryfikacyjno-egzaminacyjnej na stopień inżyniera. W 1950 r. został zastępcą profesora, a w 1957 r. docentem. W 1967 r. przeszedł na emeryturę. Autor opracowań specjalistycznych. W latach 1930–1983 członek Komitetu Elektryfikacji Polski Polskiej Akademii Nauk i Stowarzyszenia Elektryków Polskich (SEP). W okresie 1938–1939 prezes radomsko-kieleckiego oddziału SEP, w 1945 r. jeden z organizatorów oddziału gdańskiego, w latach 1959–1961 jego prezes, 1962–1966 członek Zarządu Głównego SEP w Warszawie.

Zmarł 12 listopada 1983 r. w Gdańsku i został pochowany na tamtejszym Cmentarzu Srebrzysko.

Odznaczony Krzyżem Walecznychi Medalem Niepodległości, w PRL otrzymał srebrny Krzyż Zasługi.

Żonaty z Marią Kleidienst, miał z nią córkę Annę (ur. 16 IX 1932) zamężną Martuszewską, prof. Uniwersytetu Gdańskiego, i syna Bogdana (ur. 1936), adiunkta Politechniki Gdańskiej.