Izaak Jungermann

Urodził się 14 sierpnia 1896 r. w Będzinie. Syn Joela Zysia i Elstery z Pozmantizów.

Ukończył szkołę powszechną w rodzinnym mieście i pracował jako blacharz.

W czasie I wojny światowej od 10 października 1914 r. w Legionach Polskich. Służył w baonie uzupełniającym, a od 20 grudnia w stopniu kpr. jako dowódca  patrolu sanitarnego 3 komp. I baonu 1 pp LP. Wyróżnił się podczas bitwy pod Konarami, wynosząc z pola walki rannych kpr. Stanisława Hellera i sierż. Aleksandra Bartkowskiego. W lipcu ciężko zachorował (przeszedł operację) i został odesłany do szpitala zorganizowanego w seminarium w Tarnowie. Po rekonwalescencji 19 października powrócił do pułku. Od lutego 1916 r. w stopniu sierż. był żołnierzem 1 komp. 1 pp LP. W połowie marca 1917 r. przebywał w Domu Uzdrowieńców LP w Kamieńsku. 5 maja przeniesiony do obozu ćwiczebnego w Zegrzu.

Według opinii jego dowódców był wzorem dla wszystkich sanitariuszy, zawsze, mimo największego ognia, z poświęceniem się pełnił swą służbę [Stefan Dąb-Biernacki], odznaczał się niezwykłą odwagą, brawurą i pełną poświęcenia pracą. Nie było dla niego zbyt silnego ognia – zawsze dotarł tam, gdzie była jego pomoc konieczna [Stanisław Burhardt-Bukacki].

W następstwie kryzysu przysięgowego w Legionach internowany przez Niemców w Szczypiornie.

Uwolniony, wstąpił do Polskiej Siły Zbrojnej. Po rozbrojeniu Niemców w listopadzie 1918 r. automatycznie przeszedł do Wojska Polskiego.

Brał udział w walkach z bolszewikami na froncie litewsko-białoruskim.

Poległ w 1919 r.

Pośmiertnie odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl. i Krzyżem Niepodległości.

Rodziny nie założył.