Bojownikom niepodległości

Izydor Wiktor Galiński

(1890–1919)

Urodził się 10 maja 1890 r. w Łomży. Syn Adolfa, pomocnika notariusza, i Heleny z Jaworskich.

Ukończył studia, uzyskując dyplom inżyniera.

Członek Zw. Strzeleckiego.

W czasie I wojny światowej w POW na terenie Wysokiego Mazowieckiego. W sierpniu 1915 r. zmobilizowany do baonu warszawskiego POW, w chwili jego wymarszu z Warszawy (22 sierpnia) został zatrzymany do dalszych prac w POW. Był komendantem okręgu Łomża.

Od 1918 r. w stopniu por. w WP. W połowie stycznia 1919 r. skierowany do zajętego przez bolszewików Wilna, objął dowództwo tamtejszego okręgu POW ps. „Starża”. Aresztowany przez bolszewików 14 marca, 19 kwietnia został wywieziony z Wilna do Dźwińska.

Rozstrzelany 10 maja 1919 r. w Dźwińsku.

Pośmiertnie odznaczony Krzyżem Niepodległości z mieczami i Krzyżem Walecznych.

Źródła

W. Jędrzejewicz, P.O.W. i Batalion Warszawski. Moja służba 1914-1915, Warszawa 1939; „Monitor Polski” nr 132/1932 [jako Wiktor Galiński] i 64/1937; I. Ziemiański, Praca kobiet w P.O.W.-Wschód, Warszawa 1933.