Urodził się 18 sierpnia 1896 r. w Piotrkowie. Syn Aleksandra i Julii z d. Brusik.
Studiował w Wyższej Szkole Lasowej.
Od 1 listopada 1918 r. w stopniu kpr. brał udział w obronie Lwowa przeciwko Ukraińcom. Należał do załogi odcinka I (pododcinek Remiza–Cytadela). Po wyparciu przeciwnika z miasta 25 listopada wcielony do I baonu 1 pstrz lwowskich (potem: 38 pp).
Zweryfikowany jako por. piech. z 1 czerwca 1920 r., co najmniej od 1923 do 1932 r. służył w 29 pp. Awansowany 1 stycznia 1930 r. na kpt. piech., przeszedł do służby w Oddz. II Sztabu Głównego. Awansowany 19 marca 1939 r. na mjr. piech., był wówczas kierownikiem referatu „AP” (Gdańsk–Prusy Wschodnie) Ekspozytury nr 2 Oddz. II w Warszawie.
Podczas kampanii 1939 r. 1 września dołączył ochotniczo do Lądowej Obrony Wybrzeża. 10 września został dowódcą III baonu rezerwowego. Na jego czele wyróżnił się w walkach m.in. o Kępę Oksywską. Należał do grona najdłużej walczących żołnierzy. 19 września po śmierci płk. Stanisława Dąbka dostał się do niewoli niemieckiej.
Dalsze jego losy są nieznane.
Odznaczony Krzyżem Niepodległości, Krzyżem Walecznych i srebrnym Krzyżem Zasługi.
Gdynia 1939, Gdańsk 1979; Kępa Oksywska 1939, Gdańsk 1985; „Monitor Polski” nr 140/1932; Obrona Lwowa 1–22 listopada 1918 t. 3, Lwów 1939; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928, 1932; R. Rybka, K. Stepan, Rocznik oficerski 1939, Kraków 2006.