Jachieć Franciszek Jan

Urodził się 2 grudnia 1889 r. w Krakowie. Syn Stefana, urzędnika, i Anny z Kafków.

Uczęszczał do gimnazjum św. Anny w Krakowie, w którym w 1910 r. uzyskał maturę. Następnie studiował na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego i 13 sierpnia 1917 r. uzyskał absolutorium.

W latach 1906–1910 był piłkarzem (lewym obrońcą) „Cracovii” Kraków, a potem sedzią piłkarskim.

W czasie I wojny światowej od 22 sierpnia 1914 r. służył w oddziałach późniejszego 3 pp LP. Początkowo w 5 komp. (do 15 marca 1915), potem w komp. sztabowej, a od 31 grudnia 1915 r. był dowódcą taboru pułkowego. Ukończył sześciotygodniowy kurs oficerów taborów. 1 kwietnia 1917 r. otrzymał stopień chor. tab.

Po kryzysie przysięgowym w Legionach od września 1917 r. w Polskim Korpusie Posiłkowym.

Podczas przejścia II Brygady przez front pod Rarańczą (15/16 lutego 1918) dostał się do niewoli austriackiej i do 31 maja był internowany.

Zwolniony, od 1 czerwca do 1 listopada dowodził plut. 9 komp. 1 pp PSZ. 15 czerwca awansował na ppor. piech.

Od 1 listopada 1918 do 1 października 1919 r. służył jako kierownik Oddz. IV (intendentury) w DOGen Warszawa. Następnie do 30 czerwca 1920 r. w Dziale Intendentury Budowlano-Kwaterunkowej. W styczniu 1920 r. awansował na por. piech. Przeniesiony do DOGen Warszawa, do 8 maja 1921 r. był referentem bezpieczeństwa, asystencji i dyslokacji w wydziale I. W styczniu 1921 r. mianowany kpt. piech.

Zweryfikowany jako kpt. piech. z 1 czerwca 1919, do 1 listopada 1922 r. był referentem i pełniącym obowiązki szefa oddz. I DOGen Warszawa. Studiował w WSWoj w Warszawie (2 listopada 1922–30 września 1924). Z dniem 15 sierpnia 1924 r. awansował na mjr. piech. Po ukończeniu szkoły podjął służbę w Oddz. I Sztabu Generalnego (1 października 1924–30 października 1925). Przeniesiony do 10 pp, dowodził I baonem. Podczas przewrotu 1926 r. uczestniczył w walkach po stronie rządowej. Od 2 grudnia 1926 r. był kierownikiem referatu w wydziale zaopatrzenia, a potem etapowym, w Oddz. IV Sztabu Generalnego (potem: Sztabu Głównego), a od 15 września 1932 r. komendantem Szkoły Podoficerów Piechoty dla Małoletnich nr 1 w Koninie. 31 grudnia 1935 r. przeszedł w stan spoczynku.

Mieszkał w Milanówku. Współpracował z Encyklopedią Wojskową.

W latach 1929–1939 był wiceprezesem Polskiego Związku Piłki Nożnej (od 1932 r. członek honorowy).

W 1939 r. zmobilizowany do Wojska Polskiego, pełnił służbę w sztabie Armii „Pomorze”.

Na tym stanowisku wziął udział w kampanii 1939 r. Uczestniczył m.in. w bitwie nad Bzurą. Po zakończeniu walk powrócił do Milanówka. Brał udział w działalności konspiracyjnej  w szeregach ZWZ/AK ps. „Dyrektor”, „Franciszek”, „Roman”, „Halicz”. Od lutego 1940 r. komendant Obwodu Błonie ZWZ, potem inspektor obwodów leżących po lewej stronie Wisły w Okręgu Warszawa-Województwo. Mianowany ppłk. dypl. piech. rozkazem z 22 stycznia 1941 r., od lutego był zastępcą komendanta, a od grudnia pełniącym obowiązki komendanta Okręgu Warszawa-Województwo. Po utworzeniu Obszaru Warszawa ZWZ/AK zdał dowództwo (formalnie 15 stycznia, faktycznie 1 kwietnia 1942 r.). Odtąd aż do 19 stycznia 1945 r. tj. do rozwiązania AK był komendantem podokręgu zachodniego Obszaru Warszawa. Jednocześnie od stycznia 1942 r. przez krótki okres czasu pełnił funkcję redaktora miesięcznika „Insurekcja”.

Po wojnie przebywał w Zabrzu, a od 1949 r. w Milanówku, gdzie na początku 1950 r. został aresztowany przez funkcjonariuszy UB. Przez półtora roku był więziony na „Gęsiówce” w Warszawie. Zwolniony powrócił do Milanówka, w którym w 1956 r. założył koło ZBoWiD.

Zmarł 30 stycznia 1965 r. w Milanówku i został pochowany na tamtejszym Cmentarzu Parafialnym.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości, pięciokrotnie Krzyżem Walecznych i złotym Krzyżem Zasługi.

Żonaty, miał córki Zofię zamężną Galik oraz Annę (1924–1986) zamężną Montwiłł.