Jagmin Janusz Aleksander

Urodził się 3 maja 1896 r. w Krawkianach na Litwie. Syn Edwarda i Zofii z Jagminów.

Ukończył średnią szkołę rolniczą w Kownie.

W latach 1913–1914 pracował w polskich związkach kulturalnych, oświatowych i politycznych.

W końcu 1918 r. wstąpił do Samoobrony Wileńskiej. Następnie wraz z nią, pod naciskiem bolszewików, w styczniu 1919 r. wycofał się na tereny zajęte przez Wojska Polskie. Tam podjął służbę w Dywizji Litewsko-Białoruskiej. W jej składzie w latach 1919–1920 uczestniczył w walkach z bolszewikami. Następnie przeniesiony do rezerwy.

W latach 1921–1922 pracował zawodowo jako demonstrator przy katedrze mechanizacji rolnictwa SGGW w Warszawie.

Studiował na Wydziale Rolniczo-Leśnym Uniwersytetu Poznańskiego i w 1923 r. je ukończył, uzyskując doktorat. Naukę kontynuował w Danii, Francji, Belgii i Włoszech.

Pracownik naukowy Uniwersytetu Poznańskiego; był młodszym (1922–1923) i starszym (1924–1929) asystentem zakładu uprawy roli i roślin. Potem przeniósł się do Wilna i tam zajmował stanowisko st. asystenta zakładu uprawy roli i roślin Uniwersytetu Stefana Batorego (1929–1930), potem (1930–1931) adiunkt, a od 1931 r. zastępca profesora. Jednocześnie był kierownikiem Lniarskiej Centralnej Stacji Doświadczalnej. Zapoczątkował rozległe badania nad licznymi gatunkami roślin włóknistych. Redaktor „Przeglądu Lniarskiego”. Autor licznych prac specjalistycznych.

Należał do zarządu Towarzystwa Lniarskiego w Wilnie, Wileńskiej Izby Rolniczej, prezes zarządu koła wileńskiego Towarzystwa Oświaty Zawodowej, należał do Towarzystwa Przyrodniczego im. M. Kopernika.

Podczas II wojny światowej brał udział w tajnym nauczaniu w Wilnie. W 1945 r. opuścił Wilno.

Zamieszkał w Poznaniu, gdzie zorganizował katedrę roślin przemysłowych na Wydziale Rolniczo-Leśnym Uniwersytetu Poznańskiego.

Zmarł 2 lutego 1948 r. w Poznaniu.

Odznaczony orderem Polonia Restituta 4 kl. i Medalem Niepodległości.

Żonaty (od 11 VIII 1923) z Krystyną Underowicz, miał syna i córkę.