Urodził się 24 czerwca 1895 r. w Grójcu. Syn Andrzeja, inspektora ubezpieczeń, oraz Kamili z Ladachowskich.
Ukończył z wyróżnieniem Szkołę Handlową w Tomaszowie Mazowieckim (1912 r.), po czym podjął studia na Wydziale Budowy Maszyn Politechniki Lwowskiej.
Od 1910 r. należał do „Zetu” i tajnego skautingu, a od 1912 r. do Polskich Drużyn Strzeleckich we Lwowie.; ukończył szkołę podoficerską i oficerską. Był sekretarzem zarządu VII PDS w Sanoku. Należał również do „Sokoła”.
W czasie I wojny światowej 14 października 1914 r. wstąpił w Piotrkowie do Legionów Polskich ps. „Jagmin”. Razem z baonem uzupełniającym dotarł do 1 pp LP. Od 15 listopada służył w V baonie. Przeniesiony do IV baonu, od 18 grudnia dowodził III plut. 3 komp. 5 pp LP. 1 stycznia 1915 r. mianowany ppor. piech. Ranny 3 sierpnia 1915 r. pod Majdanem Krasienińskim, do 26 sierpnia leczył się w szpitalu twierdzy nr 9 w Krakowie, a następnie przebywał w domu uzdrowieńców w Kamieńsku. Do kompanii powrócił 22 października. W Legionach dowodził plut. i przejściowo komp.
W następstwie kryzysu przysięgowego 16 lipca 1917 r. zwolniony z Legionów, po czym internowany przez Niemców w Beniaminowie (22 lipca 1917–2 sierpnia 1918).
Po zwolnieniu z obozu wstąpił do Polskiej Siły Zbrojnej i od 27 października 1918 do 14 maja 1919 r. był komendantem klasy G w Szkole Podchorążych. Następnie, jako por. piech., dowodził baonem szkolnym w Obozie Szkół Podoficerskich w Dęblinie. W okresie od 16 czerwca do 30 listopada przebywał na kursie Szkoły Sztabu Generalnego w Warszawie. Awansowany na kpt. piech. (listopad 1919), jako prymus został wysłany na dalsze studia do Wyższej Szkoły Wojennej w Paryżu. Wobec trudnej sytuacji militarnej kraju 10 sierpnia 1920 r. powrócił do Polski. Awansowany na mjr. piech., objął funkcję szefa sztabu 3 DP Leg. Uczestniczył w bitwie warszawskiej i niemeńskiej. Po zakończeniu działań zbrojnych 1 grudnia wyjechał do Francji.
Po ukończeniu z wyróżnieniem kursu (sierpień 1921) od listopada tego roku do 20 marca 1922 r. dowodził baonem 61 pp. Zweryfikowany jako mjr SG piech. z 1 czerwca 1919, był kierownikiem referatu, a potem szefem wydziału mobilizacyjnego Oddz. I Sztabu Generalnego (21 marca 1922–26 kwietnia 1925). Przygotował wówczas plan mobilizacyjny „S”. Stopień ppłk. SG piech. uzyskał z dniem 1 lipca 1923 r. W okresie od 27 kwietnia 1925 do 20 maja 1926 r. sprawował funkcję zastępcy dowódcy 11 pp, po czym został przydzielony do Biura Ścisłej Rady Wojennej. W listopadzie objął stanowisko szefa wydziału Oddz. III Sztabu Generalnego. Od 29 stycznia 1928 r. dowodził 15 pp. 1 stycznia 1929 r. awansował na płk. dypl. piech. 16 września 1931 r. został dowódcą piechoty dywizyjnej 23 DP, od 17 lipca 1936 r. stał na czele tej dywizji. Jako kierownik zespołu opracowującego projekty rozbudowy poszczególnych działów wojska i rodzajów broni uczestniczył w pracach nad planem rozbudowy sił zbrojnych. Brał udział w operacji zajęcia Zaolzia (wrzesień-październik 1938). 19 marca 1939 r. otrzymał stopień gen. bryg. 24 sierpnia objął dowództwo GO „Śląsk” (potem: „Jagmin”).
Na jej czele, w ramach Armii „Kraków”, uczestniczył w kampanii 1939 r. Brał udział w walkach od Śląska po Lubelszczyznę. Po kapitulacji armii pod Tomaszowem Lubelskim (20 września) dostał się do niewoli niemieckiej. Przebywał w oflagach IV A w Honhnstein, VIII E w Johannisbrunn, IV B w Königstein i od kwietnia 1942 r. VII A w Murnau. Należał tam do grupy piłsudczyków. Uwolniony 29 kwietnia 1945 r. przez oddziały amerykańskie, wyjechał do Wlk. Brytanii.
Pracował w Wojskowym Biurze Historycznym w Londynie, a od marca 1946 r. we francuskim Wojskowym Biurze Historycznym w Paryżu, w którym gromadził materiały dotyczące zakończonej wojny. 29 marca 1947 r. powrócił do Polski.
Początkowo mieszkał w Katowicach, a od stycznia 1948 r. w Warszawie. Pracował w biurze projektów przemysłu sylikatowego, a od 1961 r. w Stołecznym Zjednoczeniu Projektowania Budownictwa Komunalnego. W grudniu 1954 r. otrzymał tytuł przodownika pracy. Wiosną 1969 r. przeszedł na emeryturę.
Był związany z niepodległościowym ruchem kombatantów w Polsce.
Zmarł 5 października 1977 r. w Warszawie. Pochowany na tamtejszym Cmentarzu Bródnowskim kwat. 11 A.
Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., Krzyżem Niepodległości, orderem Polonia Restituta 4 kl., czterokrotnie Krzyżem Walecznych, trzykrotnie złotym Krzyżem Zasługi, francuską Legią Honorową 5 kl., rumuńskim orderem Korony Rumunii 2 kl., w PRL otrzymał order Virtuti Militari 4 kl.
Opublikował: Działania I baonu 5 pp w dn. 16 i 17 maja 1915 r. w bitwie pod Pokrzywianką, „Bellona” zesz. 4/1918; Bój Legionów Polskich pod Kostiuchnówką w dniach 4-6 lipca 1916 roku, „Bellona” t. XXXVII z. 3 i t. XXXVIII zesz. 1/1931 [toż. Warszawa 1931]; Natarcie rosyjskie dnia 4 lipca 1916, „Polska Zbrojna” nr 212/1934; Walka o redutę Piłsudskiego w dniu 4.VII.1916 roku, „Przegląd Piechoty” zesz. 5/1936.
Trzykrotnie żonaty. Trzecią żoną (od 1935 r.) była Jagna Maria Popiołek, z którą miał syna Andrzeja (ur. 1938), inżyniera budownictwa.
CAW, akta personalne 10 751; H. Bagiński, U podstaw organizacji Wojska Polskiego 1908–1914, Warszawa 1935; W. Chocianowicz, W 50 lecie powstania Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, Londyn 1969; M. Cieplewicz, w: Polski Słownik Biograficzny t. XXXIV z 1992; W.K. Cygan, Oficerowie Legionów Polskich 1914–1917. Słownik biograficzny t. 2, Warszawa 2006; „Dziennik Polski, Dziennik Żołnierza” nr 269/1977; Encyklopedia Wojskowa t. VII, Warszawa 1939; T. Kasprzycki: Kartki z dziennika oficera I Brygady, Warszawa 1934; T. Kryska-Karski, S. Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, Warszawa 1991; Księga pamiątkowa 1830–29.XI–1930, Ostrów Mazowiecka 1930; M. Lewandowski, Interrex, Warszawa 2020; Lista strat Legionu Polskiego. Od lipca do października 1915, Piotrków 1915; Materiały do historii I Brygady, „Żołnierz Legionów i POW” nr 3-4/1939; „Monitor Polski” nr 87/1931; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928, 1932; R. Rybka, K. Stepan, Rocznik oficerski 1939, Kraków 2006; S.F. Składkowski, Beniaminów 1917–1918, Warszawa 1935; P. Stawecki, Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918–1939, Warszawa 1994; W. Steblik, Armia „Kraków” 1939, Warszawa 1975; Śląski Słownik Biograficzny t. III, Katowice 1981; J. Zieliński, Generał Jan Jagmin-Sadowski obrońca Śląska 1895–1977, Katowice 1988; „Życie Warszawy” nr 237/1977.
