Urodził się 13 lipca 1889 r. w Czarncy koło Włoszczowa na Kielecczyźnie. Syn Maksymiliana i Marii z d. Kurczyn.
Po 1918 r. w Wojsku Polskim. Zweryfikowany jako kpt. art. z 1 czerwca 1919 r., służył w 17 pap. W 1923. należał do kadry szkoły podoficerów zawodowych artylerii w Obozie Szkolnym Artylerii w Toruniu. Następnie (co najmniej od 1924 r.) ponownie w 17 pap. W latach 1926–1928 studiował w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie. Po ukończeniu nauki przydzielony do Szkoły Podchorążych Artylerii w Toruniu. Był tam kierownikiem biblioteki naukowej (do 1930 r.), a jednocześnie wykładowcą geografii wojennej (1929–1931) oraz organizacji i mobilizacji armii (1930–1931). Awansowany 1 stycznia 1931 r. na mjr. dypl. art., w 1932 r. był dowódcą III dyonu 23 pal. Po 1934 r. przeniesiony w stan spoczynku.
Zmarł w 1960 r. w Polsce.
Odznaczony Krzyżem Walecznych i Medalem Niepodległości.
W. Chocianowicz, W 50 lecie powstania Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, Londyn 1969; J. Łukasiak, Szkoła Podchorążych Artylerii w Toruniu 1923–1939, Pruszków 2000; „Monitor Polski” nr 258/1933; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928, 1932.