Jakub Jaworski

Urodził się 8 grudnia 1894 r. w Lackim Szlacheckim pow. Tłumacz. Syn Mikołaja i Karoliny z Krechowieckich.

Ukończył szkołę powszechną w rodzinnej miejscowości, po czym od 1906 r. kształcił się w I gimnazjum w Stanisławowie, w którym 3 czerwca 1914 r. uzyskał maturę.

Należał do Polskich Drużyn Strzeleckich (od 8 grudnia 1911 r.) ps. „Jakub Martycz”.

W czasie I wojny światowej powołany do armii austro-węgierskiej, od 29 września 1914 r. służył w baonie zapasowym 58 pp. Walczył na froncie serbskim i włoskim, gdzie 21 lipca 1915 r. został ranny. Leczył się w szpitalu w Krsko. Po rekonwalescencji jako pchor. dowodził plut. 6 lutego 1916 r. awansował na kadeta. Walczył na froncie włoskim, gdzie 21 maja został ponownie ranny. Od 22 maja do 2 sierpnia leczył się w szpitalu w Żiżkow. Był instruktorem baonu zapasowego 58 pp (28 sierpnia-12 listopada), po czym dowodził plut. IV baonu 58 pp na froncie rumuńskim. Mianowany 1 stycznia 1917 r. chor. piech., 1 listopada awansował na ppor. piech. Uzyskał urlop naukowy i w półroczu letnim 1917–1918 studiował prawo na Uniwersytecie Lwowskim. Po urlopie powrócił na front włoski, gdzie sprawował funkcję dowódcy plut. w 124 pp. Ranny, od 8 do 22 sierpnia 1918 r. leczył się w szpitalu w Innsbrucku. Następnie był instruktorem w baonie zapasowym 58 pp.

Od 2 listopada 1918 r. w Wojsku Polskim. Przebywał na kursie administracji wojskowej i kwatermistrzostwa we Włodzimierzu Wołyńskim (2-21 stycznia 1919). Od 28 października do 24 listopada służył w adiutanturze w Oddz. IIb DOGen Lublin. Następnie przesunięty do Oddz. I, kierował kancelarią oraz referatem bezpieczeństwa i asystencji (do 27 września 1921). Z dniem 1 kwietnia 1920 r. awansował na kpt. piech.

Od 27 września 1921 do 16 października 1922 r. pełnił obowiązki szefa Oddz. I sztabu DOGen Lublin. Zweryfikowany jako kpt. piech. z 1 czerwca 1919 r., do 3 maja 1924 r. był referentem w tym oddz. W 1924 r. ukończył kurs doszkolenia w Centralnej Szkole Podoficerów Piechoty nr 1 w Chełmie. Następnie dowódził 5 komp. 39 pp. Awansowany z dniem 1 lipca 1925 r. na mjr. piech., od 1 stycznia 1926 r. był adiutantem I baonu 8 pp leg, a od maja kwatermistrzem pułku. Wykładał na kursach dla podoficerów zawodowych. 31 sierpnia 1929 r. został przeniesiony w stan spoczynku.

Pracował w Wojskowej Spółdzielni Spożywców w Lublinie (1 września 1929–31 stycznia 1930) oraz w Spółdzielni Spożywców „Unia” jako księgowy (1 lutego-15 maja 1930). Od 1 czerwca naczelnik wydziału spraw ogólnych Zarządu Miasta (do 31 maja 1937). Od 1 czerwca 1937 r. wiceprezydent miasta Lublina (formalnie wybrany 10 maja). 3 października został komendantem obrony przeciwlotniczej miasta.

Należał do Ligi Morskiej i Kolonialnej, Związku Oficerów s Stanie Spoczynku i Obozu Zjednoczenia Narodowego.

Podczas II wojny światowej w czasie kampanii 1939 r. organizował Miejski Obywatelski Komitet Obrony Miasta (rozwiązany 28 września). Ewakuowany w kierunku południowo-wschodnim, po zakończeniu walk na początku października powrócił do Lublina. Zrezygnował ze stanowiska wiceprezydenta miasta, kontynuwał pracę zawodową w Zarządzie Miasta.

Po zajęciu Lublina przez Sowietów 12 sierpnia 1944 r. został naczelnikiem wydziału finansowego Prezydium Miejskiej Rady Narodowej (MRN). Od 12 marca 1946 do 22 października 1948 r. kierował główną księgowością miasta. Następnie prowadził oddz. budżetowy wydziału finansowego Prezydium MRN. Zwolniony z tego stanowiska 1 stycznia 1955 r., od 1 października 1958 r. kierował referatem w wydziale finansowym Prezydium MRN.

Zmarł 13 października 1959 r. w Lublinie i został pochowany na tamtejszym cmentarzu przy ul. Lipowej.

Odznaczony złotym i srebrnym Krzyżem Zasługi oraz Medalem Niepodległości.

Żonaty (od 19 VIII 1922) z Marią Zofią Cebulą, miał córkę Irenę (ur. 1 I 1926) zamężną Marcinkowską, inżyniera telekomunikacji.