Jakub Krzysztof Bohusz–Szyszko

Urodził się 24 lipca 1855 r. w Mińsku Litewskim. Ukończył gimnazjum w Jarosławlu. Od 1872 r. służył w armii rosyjskiej. Ukończył Szkołę Piechoty Junkrow w Moskwie, po czym od 1877 r. był oficerem zawodowym. W 1904 r. w stopniu kpt. piech. służył w 66 pstrz w Chełmie. Uczestniczył w wojnie rosyjsko-japońskiej. Od 1907 r. służył w Irkucku. W 1913 r. awansował na ppłk. piech., a w 1914 r. na płk. piech. i przeniesiony został w stan spoczynku. W czasie I wojny światowej zmobilizowany do armii rosyjskiej, pełnił służbę w oddziałach tyłowych. Od lutego 1917 r. był dowódcą zapasowego pstrz w Biełgorodzie. 12 kwietnia usunięty ze stanowiska przez zrewolucjonizowany Komitet Pułkowy. Po utworzeniu I Korpusu Polskiego dowodził 1 pułkiem rezerwowym, a następnie 5 pstrz. Kierował też komisją powołaną dla opracowania statutów i regulaminów wojskowych. Brał udział w tworzeniu III Korpusu Polskiego. Po likwidacji korpusu przyjechał do Warszawy. Od listopada 1918 r. w WP. Do kwietnia 1919 r. zajmował stanowisko inspektora piechoty OGen Kraków, a następnie do 31 marca 1920 r. dowodził Etapami Frontu Wołyńskiego, a potem 2 Armii. Z dniem 28 lipca przeniesiony z Dowództwa Okręgu Etapowego „Prużany” na stanowisko Okręgowego Inspektora Armii Ochotniczej przy DOGen Kraków. Z dniem 1 maja 1921 r. został przeniesiony w stan spoczynku. Zweryfikowany jako gen. bryg. w stanie spoczynku ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 r. Mieszkał w Warszawie, gdzie zmarł 5 kwietnia 1942 r. Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie kwat. A-18. Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl. i Medalem Niepodległości. Żonaty z Heleną Witowską, miał z nią syna Zygmunta Piotra (18 I 1893-20 VI 1982), gen. dyw. WP.