Jan Adamczak

Urodził się 7 czerwca 1886 r. w Kiełkowie na terenie Wielkopolski. Syn Michała i Marianny z Kaczmarków.

Od 6. do 14. roku życia uczył się w szkole powszechnej. Po jej ukończeniu pracował w rodzinnym gospodarstwie w Rakoniewicach Wsi (pow. Wolsztyn).

W 1906 r. powołany do odbycia obowiązkowej służby wojskowej w armii niemieckiej, służył w niej do 1908 r.

Następnie pracował w przemyśle.

1 sierpnia 1914 r. zmobilizowany do armii niemieckiej, walczył na froncie zachodnim m.in. pod Verdun. W 1917 r. został ranny. Po wyleczeniu się z ran wysłany na front wschodni w rejon Pińska. Tam służył do końca wojny. Uzyskał stopień sierż. Następnie powrócił do kraju. 20 grudnia został zdemobilizowany.

Jeden z organizatorów Straży Ludowej w Rakoniewicach.

Uczestnik powstania wielkopolskiego. Od 1 stycznia 1919 r. na czele oddziału rakoniewickiego brał udział w walkach m.in. o Rostarzewo, Wolsztyn, Kopanicę, Kargową i Zbąszyń. Potem został komendantem m. Rakoniewice. W 1920 r. szef 1 komp. ckm 155 pp. 15 czerwca 1920 r. w stopniu st. sierż. został zdemobilizowany.

Powrócił do Rakoniewic. Tam pracował jako urzędnik i na roli.

Członek Związku Powstańców Wielkopolskich.

Po II wojnie światowej mieszkał w Rakoniewicach i pracował na roli.

Należał do Związku Bojowników o Wolność i Demokrację.

Zmarł 15 kwietnia 1984 r. w Rakoniewicach i został pochowany na tamtejszym Cmentarzu Parafialnym sektor 4.

Odznaczony Medalem Niepodległości i brązowym Krzyżem Zasługi.

Żonaty z Władysławą N., miał syna Henryka (30 XII 1933-3 I 2008).