Jan Antoni Łyzoń

Urodził się 8 czerwca 1897 r. w Biskowicach pow. Sambor. Syn Bazylego.

Uczył się w gimnazjum we Lwowie.

Należał do VI Drużyny Skautowej.

W czasie I wojny światowej od 5 sierpnia 1914 r. w oddziałach strzeleckich we Lwowie i w Legionach Polskich. Służył w 4 i 1 komp. I baonu 1 pp LP. W końcu 1915 r. jako podoficer rachunkowy przydzielony do zakładu sanitarnego (szpitala polowego) I Brygady.

Po kryzysie przysięgowym w Legionach od września 1917 r. w Polskim Korpusie Posiłkowym. Od października służył w kolumnie sanitarnej korpusu. Podczas przejścia II Brygady przez front pod Rarańczą (15/16 lutego 1918) dostał się do niewoli austriackiej pod Żuczką

Przebywał w obozach w Huszt, a potem w Ravonie we Włoszech.

Od 3 listopada 1918 r. w stopniu plut. brał udział w obronie Lwowa przeciwko Ukraińcom. Należał do załogi odcinka III (pododcinek Szkoła Konarskiego).

Po wyparciu przeciwnika z miasta 25 listopada wcielony do III baonu 1 pstrz lwowskich (potem: 38 pp). Następnie w 3 komp. uzupełniającej i Dowództwie Okręgu Etapowego we Lwowie (oficer gospodarczy).

W 1923 r. jako urzędnik wojskowy XI rangi służył w Wojskowej Kontroli Generalnej przy Dowództwie Okręgu Korpusu nr VI. Przemianowany na oficera służby stałej (por. adm. z 1 grudnia 1920), służył w Wojskowej Kontroli Generalnej przy DOK nr X (1924) i DOK VI (1928). W 1932 r. oficer w Składnicy Materiałów Intendentury w Kowlu. Awansowany 1 stycznia 1936 r. na kpt. int., wiosną 1939 r. był oficerem gospodarczym 2 psk.

Podczas kampanii 1939 r. oficer gospodarczy Ośrodka Zapasowego Wołyńskiej BK. 12 września został oficerem gospodarczym zorganizowanego w nim zgrupowania kawalerii ppłk. Kazimierza Halickiego. 25 września po kapitulacji m.in. zgrupowania w okolicy Rawy Ruskiej dostał się do niewoli niemieckiej, w której przebywał m.in. w oflagu VII A w Murnau.

Zmarł po 1945 r.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości i srebrnym Krzyżem Zasługi.