Bojownikom niepodległości

Jan Bąkowski

(1897–1943)

Urodził się 27 stycznia 1897 r. w Kijanach na Lubelszczyźnie. Syn Stanisława.

Po 1918 r. W WP. Zweryfikowany jako por. art. z 1 czerwca 1919 r., służył w 3 pap. Od 1 października 1924 r. oficer 3 komp. artylerii pieszej. Awansowany 1 stycznia 1928 r. na kpt. art., był wówczas oficerem 1 pap leg. Od 1931 r. służył w DOK nr III w Grodnie. Od 1935 do marca 1938 r. oficer oświatowy 8 pal. Wiosną 1939 r. oficer administracyjno-materiałowy tego pułku.

Podczas kampanii 1939 r. w Ośrodku Zapasowym Artylerii Lekkiej nr 1. Po zakończeniu działań brał udział w działalności konspiracyjnej w szeregach ZWZ/AK ps. „Rdzawicz”. Od jesieni 1941 r. był komendantem Obwodu Opoczno ZWZ/AK. Awansował na mjr. art. Aresztowany 28 sierpnia 1942 r. we wsi Sitowa pod Opocznem. Torturowany, prawdopodobnie załamał się w śledztwie, co doprowadziło do aresztowań. Zbiegł podczas transportu samochodem z Piotrkowa do Radomia i przedostał się do Warszawy, gdzie się ukrywał.

Zastrzelony z wyroku AK 20 marca 1943 r. w sklepie cukierniczym u zbiegu ul. Czerwonego Krzyża i Solec.

Odznaczony dwukrotnie Krzyżem Walecznych, Medalem Niepodległości i srebrnym Krzyżem Zasługi.

Był dwukrotnie żonaty: z Kazimierą (Katarzyną?) Rygiert, z którą miał synów Zygmunta (ur. 1925) i Franciszka (ur. 1926), a następnie z N. Fiuth, z którą miał córki Danutę i Ewę.

Źródła

M. Kopa, A. Arkuszyński, H. Kępińska-Bazylewicz, Dzieje 25 pp Armii Krajowej, Łódź 2001; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928, 1932; R. Rybka, K. Stepan, Rocznik oficerski 1939, Kraków 2006; E. Wawrzyniak, Na rubieży Okręgu AK Łódź, Warszawa 1988; Wdzięczność i uznanie za rzetelną pracę społeczną i oświatową wśród żołnierzy, „Głos Mazowiecki” nr 76a/1938; Zarządzenie prezydenta z 27 VI 1938.