Bojownikom niepodległości

Jan Barut

(1896–1956)

Urodził się 31 maja 1896 r. w Korczynie pow. Krosno. Syn Antoniego i Rozalii z Winiarskich.

Uczył się w seminarium nauczycielskim.

Od 1913 r. należał do „Sokoła” w Krośnie.

W czasie I wojny światowej 21 sierpnia 1914 r. wstąpił do Legionu Wschodniego. Po jego rozwiązaniu przedostał się do 1 pp LP. Od 4 listopada 1914 r. do 1 września 1915 r. w 3 komp. III baonu 1 pp LP. Następnie służył w oddziale telefonicznym pułku. Ranny 4 czerwca 1916 r., leczył się w szpitalu polowym 7-9 w Kowlu. Po rekonwalescencji powrócił do pododdziału. Służył w nim do 21 września 1917 r.

Po kryzysie przysięgowym w Polskim Korpusie Posiłkowym. W następstwie przejścia II Brygady przez front pod Rarańczą (15/16 lutego 1918) internowany przez Austriaków.

W niepodległej Polsce pracował jako urzędnik na terenie powiatu horochowskiego.

Po kampanii 1939 r. przedostał się z rodziną na teren okupacji niemieckiej. Zamieszkał w Hucie Polańskiej pow. Krosno. Pracował jako nauczyciel w miejscowej szkole powszechnej. Od sierpnia 1942 r. ukrywał Józefa Strengera i jego córkę Gołdę aż do końca wojny.

Zmarł w 1956 r.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości i Krzyżem Walecznych, pośmiertnie otrzymał tytuł Sprawiedliwy wśród Narodów Świata.

Żonaty z Ludwiką N., miał z nią córkę Jadwigę Czesławę (ur. 1924) zamężną Urbańską, a potem Gocyłę.

Źródła

J. Cisek, E. Kozłowska, Ł. Wieczorek, Słownik Legionistów Polskich 1914-1918 t. 1, Kraków, Warszawa, Zalesie Górne 2017; W.K. Cygan, Żołnierze Niepodległości 1863-1938. Słownik biograficzny t. 4, Mińsk Mazowiecki-Warszawa-Kraków 2012; Księga Sprawiedliwych wśród Narodów Świata Ratujący Żydów podczas Holocaustu. Polska, Kraków 2009; „Monitor Polski” nr 167/1932; VI Lista strat Legionów Polskich, Piotrków 1916.