Urodził się 16 sierpnia 1890 r. w Łowiczu. Syn Piotra i Agnieszki z Dworzyńskich.
Ukończył szkołę ludową i gimnazjum w rodzinnym mieście.
Od listopada 1911 r. służył w armii rosyjskiej. Był żołnierzem 2 puł.
W jego składzie brał udział w I wojnie światowej, podczas której był czterokrotnie ranny. W październiku 1917 r. skierowany na urlop zdrowotny, po jego ukończeniu przydzielono go do inspektora wojsk inżynieryjnych Odeskiego Okręgu Wojennego.
W marcu 1918 r. przeszedł do I Korpusu Polskiego w Rosji. Służył w 2 puł. Po jego demobilizacji pracował w POW KN3. Aresztowany przez bolszewików, zbiegł i powrócił do kraju.
Od stycznia 1919 r. w Milicji Ludowej na terenie pow. garwolińskiego. Następnie w stopniu st. sierż. W Oddz. II Sztabu Generalnego. Od maja 1919 r. w składzie 41 pp brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej 1919-1920 r. 1 lutego 1921 r. otrzymał stopień chor.
Po jej zakończeniu poświęcił się zawodowej służbie wojskowej. Ukończył Gimnazjum Matematyczno-Przyrodnicze w Wilnie (1924 r.) pięciomiesięczny kurs w Szkole Podoficerów Piechoty nr 1 w Chełmnie. W lipcu 1925 r. przeniesiony do PKU w Białymstoku. Od 1931 r. pełnił służbę w 42 pp. Był zastępcą oficera administracyjno-materiałowego.
Podczas kampanii 1939 r. po 17 września dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Starobielsku.
W kwietniu lub maju 1940 r. zamordowany w Charkowie.
Odznaczony dwukrotnie Krzyżem Walecznych, Medalem Niepodległości i brązowym Krzyżem Zasługi, pośmiertnie (2007) awansował na ppor.
Jego pamięci poświęcono tablicę w katedrze polowej WP w Warszawie.
Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego, Warszawa 2003; D. Michaluk, Oficerowie 42 pułku piechoty na Liście Katyńskiej, „Białostocczyzna” nr 4/1995; „Monitor Polski” nr 64/1937; B. Samarski, Zaginieni 1939-1945 w świetle akt Sądu Grodzkiego w Białymstoku t. II, Białystok 2011.