Bojownikom niepodległości

Jan Bednarz

(1896–1919)

Urodził się 24 grudnia 1896 r. w Milówce pow. Żywiec. Syn Jana i Marii z Szymskich.

Uczęszczał do gimnazjum w Myślenicach; ukończył sześć klas.

Członek skautingu (skarbnik  1 Skautowej Druzyny Męskiej im. T. Kościuszki) i „Sokoła”.

W czasie I wojny światowej 25 sierpnia 1914 r. wstąpił do Legionów Polskich. Przydzielony do 14 komp. 2 pp LP, razem z pułkiem wyruszył na front karpacki. Ciężko ranny 29 października pod Mołotkowem, leczył się w szpitalu rezerwowym w Szatmárnémeti.

Na podstawie orzeczenia komisji superrewizyjnej 13 sierpnia 1915 r. zwolniony z Legionów. Pomimo tej decyzji nie zaprzestał służby; 15 listopada przydzielono go do baonu uzupełniającego nr 4. Wysłany z komp. marszową na front, od 15 stycznia 1916 r. był żołnierzem 9 komp. 2 pp LP. Ranny pod Sitowiczami (24 września). 7 listopada przydzielony do 11, a 24 stycznia 1917 r. do 1 komp. pułku. Z dniem 1 kwietnia 1917 r. mianowany chor. piech.

Po kryzysie przysięgowym od września 1917 r. w Polskim Korpusie Posiłkowym. Od 20 października przebywał na kursie karabinów maszynowych. Po jego ukończeniu został komendantem szkoły podoficerskiej 2 pp LP w Mamajowcach. Razem z II Brygadą przeszedł przez front pod Rarańczą (15/16 lutego 1918). Po połączeniu brygady z II Korpusem Polskim w Rosji, awansowany w marcu na ppor. piech., był oficerem 13 pstrz. Podczas bitwy z Niemcami pod Kaniowem (11 maja) został ranny w nogę i dostał się do niewoli. Leczony w szpitalu w Białej Podlaskiej, we wrześniu zbiegł do Warszawy, gdzie współpracował z POW. Aresztowany 9 listopada przez Niemców i osadzony w cytadeli.

Po rozbrojeniu okupantów 15 listopada wstąpił do WP. Przydzielony do tworzonego 36 pp, w szeregach pułku uczestniczył w walkach z Ukraińcami. Ciężko ranny 13 stycznia 1919 r. pod Żółkwią, leczył się w Szpitalu Ujazdowskim w Warszawie. Następnie wyjechał na urlop zdrowotny do Myślenic.

Tam zmarł 3 kwietnia 1919 r. na tyfus plamisty.

Pośmiertnie awansowany na kpt. piech. (ze starszeństwem z 1 kwietnia 1920 r.) oraz odznaczony Krzyżem Niepodległości i czterokrotnie Krzyżem Walecznych.

Był żonaty z Marią N.

Źródła

CAW, akta personalne 8464; J. Cisek, E. Kozłowska, Ł. Wieczorek, Słownik Legionistów Polskich 1914-1918 t. 1, Kraków, Warszawa, Zalesie Górne 2017; M. Cisek, M. Miodoński, W. Motyka, Wiara i wierność. Wkład Żywiecczyzny w czyn niepodległościowy 1914-1918, Milówka 2018; W.K. Cygan, Oficerowie Legionów Polskich 1914-1917. Słownik biograficzny t. 1, Warszawa 2005; Lista chorych, rannych, zabitych i zaginionych legionistów do kwietnia 1915 roku, Oświęcim 1915; Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich, Warszawa 1917; Lista strat Wojska Polskiego. Polegli i zmarli w wojnach 1918-1920, Warszawa 1934; T. Malinowski, M. Szumański, 2 Pułk Piechoty Legionów Polskich t. I: Karpaty, Warszawa 1939; „Monitor Polski” nr 111/1931; informacje siostry Heleny Tęczyńskiej.