Bojownikom niepodległości

Jan Białostocki

(1896–1943)

Urodził się 2 lutego 1896 r. w Sorokotiahach w guberni kijowskiej. Syn Jerzego i Anieli z Eysymonttów (zob.), brat Ryszarda (zob.).

W czasie I wojny światowej w listopadzie 1916 r. wstąpił do POW. Jako „Burza”, „Burza I” i „Krępski” pełnił służbę w komendzie okręgu w Białej Cerkwi. Następnie jako szer. był żołnierzem II Korpusu Polskiego. Potem ponownie w POW.

W listopadzie 1918 r. brał udział w akcji zbrojnej POW w rejonie Brody-Radziwiłłów. Od połowy kwietnia 1920 r. stał na czele Dowództwa Stacji Wojskowej na Ukrainie. Po wojnie z bolszewikami w Polsce.

Na początku lat 30. był starostą w Jaworowie. Potem urzędnik Komisariatu Rządu RP w Gdyni.

Podczas II wojny światowej aresztowany przez Niemców.

Rozstrzelany 23 grudnia 1943 r. przy ul. Górczewskiej 14 w Warszawie.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości.

Źródła

W. Bartoszewski, Warszawski pierścień śmierci 1939-1944, Warszawa 1970; A. Holiczenko, Żołnierze tajnego frontu. Lista imienna KN3 POW – Wschód 1914-1921, Olsztyn 2012; „Monitor Polski” nr 259/1932.