Bojownikom niepodległości

Jan Bilewski [Właśc Baran]

(1895–1981)

Urodził się 12 grudnia 1895 r. w Racławówce pow. Rzeszów. Syn Tomasza, kolejarza, i Zofii z Gubernatów.

Absolwent II gimnazjum w Rzeszowie.

W latach 1909-1914 grał w drużynie piłkarskiej „Resovii”.

W czasie I wojny światowej od 4 sierpnia 1914 r. w oddziale J. Piłsudskiego i Legionach Polskich. Służył m.in. w VI baonie 1 pp LP. Uzyskał stopień sierż. Superarbitrowany w Przemyślu (5 marca 1917) – uznany za niezdolnego do służby.

Po 1918 r. w WP. Zweryfikowany jako kpt. piech. z 1 czerwca 1919, służył w Centralnej Wojskowej Szkole Gimnastyki i Sportów w Poznaniu (1923, 1924). W 1928 r. w 57 pp. W latach 1930-1932 r. studiował w WSWoj. W 1935 r. oficer WIG. 19 marca 1938 r. awansował na mjr. dypl. adm. Wiosną 1939 r. był głównym instruktorem w Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie.

Sportowiec; lekkoatleta, piłkarz (zawodnik „Pogoni” Lwów), tenisista, narciarz, szermierz i bokser. Czterokrotny mistrz Polski. Wchodził w skład kierownictwa polskiej ekipy na Igrzyskach Olimpijskich w 1924 i 1928 r.

W czasie kampanii 1939 r. dostał się do niewoli niemieckiej. Przebywał w oflagu II C w Woldenbergu. Uwolniony przez Armię Czerwoną w 1945 r., zamieszkał w Polsce. Otrzymał stopień płk. dypl. piech.

Pracował jako redaktor w wydawnictwie „Sport i Turystyka”.

Zmarł 31 grudnia 1981 r. w Warszawie i został pochowany na tamtejszym Cmentarzu Wojskowym na Powązkach kwat. B-21.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości, orderem Polonia Restituta 5 kl., czterokrotnie Krzyżem Walecznych, złotym i srebrnym Krzyżem Zasługi.

Źródła

W. Chocianowicz, W 50 lecie powstania Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, Londyn 1969; J. Cisek, E. Kozłowska, Ł. Wieczorek, Słownik Legionistów Polskich 1914-1918 t. 1, Kraków, Warszawa, Zalesie Górne 2017; „Monitor Polski” nr 87/1931; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928, 1932; R. Rybka, K. Stepan, Rocznik oficerski 1939, Kraków 2006.