Jan Bojański

Urodził się 9 kwietnia 1893 r. w m. Komara pow. Przemyśl. Syn Dymitra i Henryki z Hentschel-Sicińskiej.
Ukończył seminarium nauczycielskie we Lwowie (1913 r.), po czym zdał egzamin dla nauczycieli szkół powszechnych.
W czasie I wojny światowej od września 1914 r. w Legionach Polskich. Służył w 3 pp LP, był ranny. Od lipca 1916 do lutego 1917 r. podoficer kancelaryjny w sztabie II Brygady. Następnie pełnił służbę w żandarmerii.
Po kryzysie przysięgowym w Legionach od września 1917 r. w Polskim Korpusie Posiłkowym. W następstwie przejścia II Brygady przez front pod Rarańczą (15/16 lutego 1918) internowany przez Austriaków.
Zwolniony, w maju 1918 r. został wcielony do armii austro-węgierskiej i wysłany na front włoski.
Po 1918 r. w WP. Jako pchor. od lutego 1919 r. pełnił służbę w Naczelnym Dowództwie na Galicję Wschodnią. W marcu 1920 r. mianowany ppor. piech. Podczas walk z bolszewikami oficer administracyjny sztabu 6 Armii. W 1921 r. adiutant szefa sztabu, a potem jej dowódcy.
Zweryfikowany jako por. piech. z 1 czerwca 1919 r., służył w 38 pp (1923). Awansowany 15 sierpnia 1924 r. na kpt. piech., był oficerem oświatowym Obozu Warownego Przemyśl. Od listopada 1926 r. przebywał na praktyce poborowej w PKU w Nowym Sączu. Od lipca 1927 r. kierownik referatu I w PKU w Nowym Sączu. wielokrotnie (marzec-listopad 1928, maj-październik 1930, wrzesień-październik 1931, kwiecień-czerwciec 1932) pełnił obowiązki jego komendanta. W październiku 1934 r. przeniesiony do Ministerstwa Komunikacji w Warszawie, w marcu 1935 r. przeszedł do rezerwy.
Pracował jako kierownik działu ewidencji i kwalifikacji w boiurze personalnym Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych w Katowicach.
Zmarł 19 października 1964 r. i został pochowany na Cmentarzu Komunalnym w Katowicach przy ul. Panewnickiej 45.
Odznaczony Krzyżem Niepodległości.
Żonaty ze Stefanią Romanowską, miał córkę Krystynę (1926-2009) zamężną Horecką, artystkę.