Jan Bolesław Gallus

Urodził się 22 marca 1902 r. w Tarnowie. Syn Stanisława, budowniczego, i Marii z Wydrów.

Ukończył szkołę powszechną i cztery klasy gimnazjum w Tarnowie.

Od 15 września 1913 r. należał do skautingu – był członkiem II Tarnowskiej Drużyny Skautowej im. S. Mohorta. 9 czerwca 1917 r. uzyskał stopień wywiadowcy.

Od września 1917 r. uczył się w gimnazjum w Mielcu. Tam był zastępcą drużynowego I Mieleckiej Drużyny Skautowej im. T. Kościuszki. Od 1 czerwca 1918 r. służył w POW ps. „Stanisław Tarnowski”.

Po rozbrojeniu Austriaków od listopada 1918 do marca 1919 r. w WP. Zwolniony jako małoletni, kontynuował naukę w gimnazjum. Do czerwca 1919 r. był drużynowym I Drużyny Harcerzy im. T. Kościuszki.

Od 15 lipca 1920 r. ponownie w WP. Uczestniczył w walkach z bolszewikami, był ranny. 5 listopada bezterminowo urlopowany z wojska.

Ukończył gimnazjum (1921 r.), po czym w latach 1921-1928 studiował medycynę na Uniwersytecie Jagiellońskim, uzyskując dyplom lekarski.

W latach 1924-1929 pracował jako koasystent i asystent kliniki neurologiczno-psychiatrycznej Uniwersytetu Jagiellońskiego. W 1929 r. był lekarzem Ubezpieczalni Społecznej w Radomiu. W latach 1930-1931 sprawował funkcję lekarza naczelnego zakładu leczniczego „Grodzisk” w Grodzisku Mazowieckim. Od października 1931 aż do marca 1945 r. st. ordynator Państwowego Szpitala dla Chorych Psychicznie w Tworkach. Autor licznych prac specjalistycznych.

Był sekretarzem Polskiego Tow. Psychiatrycznego (1936-1937) oraz członkiem zarządu Tow. Neurologicznego i Psychiatrycznego Ziem Słowiańskich (1935-1938).

Działacz społeczny; prezes Koła Przyjaciół Harcerstwa, założyciel (1932 r.) i prezes koła LOPP, wiceprezes zarządu obwodu LOPP oraz wiceprezes oddziału powiatowego PCK.

Podczas II wojny światowej uczestniczył w działalności konspiracyjnej w szeregach AK.

Od marca 1945 r., jako pełnomocnik rządu, przejmował obiekty nauropsychiatryczne na terenie województw poznańskiego, zielonogórskiego i szczecińskiego, obejmując jednocześnie stanowisko dyrektora Zakładu Psychiatrycznego „Dziekanka” w Gnieźnie i pełniąc tymczasowo funkcję kierownika placówek psychiatrycznych w Szczecinie, Gnieźnie i Poznaniu. Jako specjalista psychiatra był pełnomocnikiem w Ministerstwie Zdrowia i Opieki Społecznej przy organizacji ośrodka psychiatrycznego w Stroniu Śląskim. W okresie od grudnia 1952 do kwietnia 1972 r. sprawował funkcję dyrektora Państwowego Szpitala dla Nerwowo i Psychicznie Chorych w Krakowie-Kobierzynie. Był również specjalistą w zakresie psychiatrii na województwo krakowskiei rzeszowskie. Następnie przeszedł na emeryturę.

Zmarł 30 września 1993 r. i został pochowany na Starym Cmentarzu w Tarnowie kwat. XIV.

Odznaczony Medalem Niepodległości, w PRL otrzymał order Odrodzenia Polski 5 kl.

Żonaty (od 5 VI 1937) z Haliną Bursche.